Bogusław Hubicki
HUBICKI Bogusław, właściwie Bogusław Czesław Korczak de Hubice Hubicki (26 kwietnia 1937 Skałat na Podolu – 15 sierpnia 1992 Warszawa),
aktor.
Był synem małżeństwa nauczycieli: Czesława Hubickiego i Emilii z Burczyńskich. Maturę zdał w 1954 w Krakowie. Podczas studiów w Łodzi w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej (potem Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej) występował w Teatrze Ziemi Łódzkiej w roli Jerzego w Głupim Jakubie (1959) a w Teatrze Powszechnym jako Demetriusz (Sen nocy letniej, 1960). Dyplom uzyskał w 1961 i zaangażował się na sezon 1961/62 do Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu. W następnych sezonach pracował kolejno: w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1962/63 i 1963/64; w drugim sezonie był w zespole Sceny Objazdowej Teatru Wybrzeże, potem pod nazwą Teatr Ziemi Gdańskiej), w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku (1964/65–1968/69), Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie (1969/70), Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1970/71), Teatrze Śląskim w Katowicach (1971/72), ponownie w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1972/73–1978/79; bywał tu też asystentem reżysera), w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (1979/80) i znów w Teatrze Śląskim w Katowicach (1980/81–1982/83). Później występował w Warszawie: w Teatrze na Targówku (1983/84 i 1984/85), Teatrze Dramatycznym (1985/86 i 1986/87) i w Teatrze Rampa na Targówku (1987/88).
Od sezonu 1988/89 był poza teatrem. Działał na rzecz edukacji teatralnej w szkołach; od 1985 współpracował z Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży w Gdańsku, a od 1987 do końca życia, z Zespołem Edukacji Teatralnej Wiesława Rudzkiego, włączonym w 1991 do Warszawskiego Ośrodka Kultury. Był autorem wielu scenariuszy i reżyserem edukacyjnych przedstawień, brał w nich także udział jako aktor. Należał do bardzo aktywnych popularyzatorów tej formy edukacji, z którą docierał do najmniejszych i najbardziej oddalonych zakątków kraju.
Jako aktor wyróżniający się doskonałymi warunkami zewnętrznymi, a także bardzo inteligentny, z poczuciem humoru nie wolnym od trafnej złośliwości i doskonale zorientowany w najnowszych wydarzeniach kulturalnych, był prawdziwą ozdobą zespołów teatralnych. W swych rolach często szukał możliwości ironizowania, i gdy je znajdował, nie cofał się przed nadmiarem środków aktorskich. Z dużych ról sukcesem był jego Neron w Brytanniku (Bydgoszcz, 1977), za sprawą emocji i konfliktów, które niosła sama postać, a także dlatego, że celnie wydobywał sens tekstu i doskonale mówił wiersz. Według Barbary Kazimierczyk, chłodny i opanowany, grał Nerona
w jakimś lisim, zwierzęco-ludzkim przyczajeniu. Z chytrością ofiary udręczonej splotem mąk, mąk, których natury sam sobie nie uświadamia.
Wybitną rolą był też jego Sokrates w Obronie Sokratesa (Katowice, 1981), gdzie w grze trafnie łączył pełne godności opanowanie i spokój, z polemicznym temperamentem i żarliwością w przekazywaniu swych poglądów.
Inne ważne role Hubickiego to w Kaliszu: Gospodarz i Wojtek (Wesele, 1962); w Gdańsku w 1963: Hubert (Igraszki z diabłem), Bernard (Dom bez klamek), Gabi (Hamlet nie ma racji); w Białymstoku: Jörgen Tesman (Hedda Gabler, 1964), Adolf (Dziady, 1965), Adrian Rembert junior (Powrót mamy, 1968); w Częstochowie: Ferdynand (Intryga i miłość, 1969), Sierżant Trotter (Pułapka na myszy, 1970); w Bydgoszczy: stylowy Don Juan (Wiele hałasu o nic, 1973), Klitander (Georges Dandin, czyli Mąż okpiony), zagrany z wyczuciem groteski Demur (Jan Maciej Karol Wścieklica, 1973), świetny we współczesnej farsie Christian (Kto tu zwariował?, 1974), ciepły Ksiądz Nastek (Przedwiośnie, 1974), Eligiusz (Klik-klak, 1976), Fifi la Bella (Czapka błazeńska, 1976), Vancour (Popas króla jegomości, 1978), interesująco ujęty Jean (Panna Julia, 1978), doskonały Kapitan (Indyk, 1979); w Katowicach: Klaudiusz (Hamlet i inni, 1981), Seiffert (Popiół i diament, 1982), Cynna (Juliusz i Cezar, 1983); w Warszawie w Teatrze na Targówku: Anzelm (Pierwszy dzień wolności, 1984), Ksiądz (Ja jestem Żyd z „Wesela”, 1985), w Teatrze Dramatycznym: Ruthard (A jednak powrócę..., 1986).
W 1968–88 grał w kilku filmach, np. w Rzece kłamstwa, Krótkim filmie o zabijaniu. Wystąpił w spektaklach Teatru TV: Kwartet (1989) i Leonce i Lena (1991). Pasją Hubickiego była historia opery i baletu oraz ich współczesne realizacje i miał na ten temat gruntowną, profesjonalną wiedzę. Odbywał częste zagraniczne podróże na festiwale operowe i znaczące premiery muzyczne w całej Europie. Jego dotyczyła anegdota, że angażował się do tych teatrów, które urlop miały w sierpniu, by móc wyjechać na festiwal operowy do Werony. Bogactwo zbioru jego płyt z nagraniami oper obrosło legendą. Parokrotnie brał udział w teleturnieju „Wielka gra”, po raz pierwszy już w 1964, po raz ostatni parę miesięcy przed śmiercią i należał do jego zwycięzców w dziedzinie słynnych oper XIX wieku.
Bibliografia
Almanach 1991/92; Bydg. leksykon teatr. (il.); Cały świat gra komedię; Kaszyński: Teatralia; Linert: T. Śląski 1949–92 (il.); Ilustr. Kur. Pol. 1992 nr 163; Poglądy 1981 nr 19; Teatr 1978 nr 18 (B. Kazimierczyk); Wieczór Wybrzeża 1964 nr 64 (il.); Życie Warsz. 1992 nr 198, 208: Akta, T. Dramatyczny m.st. Warszawy; Wycinki prasowe i programy (m.in. „Wiele hałasu o nic”. Bydgoszcz 1973: il.), IS PAN; www.encyklopediateatru.pl; www.filmpolski.pl
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa, MTWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
