Celina Karpińska-Mieczyńska
KARPIŃSKA Celina, właściwie Cecylia Janina Karpińska, zamężna Mieczyńska (30 listopada 1923 Kraków – 17 sierpnia 1993 Kraków),
śpiewaczka.
Była córką Michała Karpińskiego i Genowefy z domu Warchał; żoną Mieczysława Ignacego Mieczyńskiego. Naukę w gimnazjum ogólnokształcącym przerwała w trzeciej klasie, po wybuchu II wojny światowej. Podczas okupacji niemieckiej, którą przeżyła w Krakowie, śpiewała w chórze oficjalnej Filharmonii Generalnego Gubernatorstwa. Także wtedy rozpoczęła prywatnie naukę śpiewu solowego. Po wojnie, w 1945 zdała egzamin na Wydział Wokalny Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie; śpiewu uczyła się u Ewy Bandrowskiej-Turskiej, Bronisława Romaniszyna, S. Hoffmanowej. Równocześnie uzupełniała wykształcenie ogólne na kursach dla pracujących i w 1951 zdała maturę. W 1950 wzięła udział w Konkursie Bachowskim w Poznaniu i zdobyła II nagrodę. Występowała na koncertach i imprezach estradowych, organizowanych przez ARTOS. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej ukończyła w 1954 i na sezon 1954/55 zaangażowała się jako solistka Estrady przy Filharmonii Krakowskiej, skąd odeszła przed końcem sezonu 1957/58.
Na scenie Miejskiego Teatru Muzycznego-Opera i Operetka w Krakowie wystąpiła 14 maja 1958 w roli tytułowej w Wiktorii i jej huzarze, w nagłym zastępstwie za chorą Iwonę Borowicką, lecz
choć chwalono ją za odwagę i muzykalność, nie była w stanie zastąpić gwiazdy
(Anna Woźniakowska).
Od 1 sierpnia 1958 zaangażowała się tu jako solistka i na scenie tej (potem pod nazwą Krakowski Teatr Muzyczny Opera i Operetka) śpiewała odtąd stale do końca sezonu 1978/79 (z wyjątkiem 1971/72). W 1979 odeszła na emeryturę, ale przez kolejne dwa sezony współpracowała jeszcze z macierzystym teatrem; występowała m.in. jako Drwalowa (Jaś i Małgosia Tadeusza Kierskiego, 1980).
Przystojna, zgrabna, o dobrze wyszkolonym głosie sopranowym, miała w swym dorobku zarówno role operowe, jak i operetkowe, z wyraźną przewagą tych ostatnich. Wśród jej partii operowych były nawet takie, jak: Zofia (Halka, 1958), Antonia (Opowieści Hoffmanna, 1959), Zuzia (Verbum nobile, 1960), Aldona (Konrad Wallenrod, 1969), czy Hrabina (Wesele Figara, 1977), ale na ogół powierzano jej role niewielkie, jak np. Hrabina Ceprano (Rigoletto, 1959), Pani (Odprawa posłów greckich, 1966), czy Flora (Traviata, 1973). Większe sukcesy odnosiła w operetkach; w wielu pierwszoplanowych i ważnych rolach dublowała Iwonę Borowicką, ale nigdy nie zagroziła jej pozycji operetkowej primadonny, nie miała jej temperamentu scenicznego, wdzięku, umiejętności tańca. Najczęściej za to doceniano jej piękny śpiew, jak np. w Zemście nietoperza, kiedy
urzekała przyjemnym, kulturalnym brzmieniem swego głosu
(Lucjan Kydryński).
Miała w swym repertuarze takie role, jak: Giuditta Grisi (Domek trzech dziewcząt, 1958), Rozalinda (Zemsta nietoperza, 1959); Liza (Kraina uśmiechu), Clivia Gray (Clivia) oraz Mary Hopkins i Rita Cotello (Kariera panny Mary) – 1960; bardzo chwalona Sylva Varescu (Księżniczka czardasza, 1961), Iduna (Fajerwerk, 1963), Zuzanna (Cnotliwa Zuzanna, 1964), Królowa i Madeleine (Loża królewska, 1965), Pani Higgins (My Fair Lady, 1966), Księżna (Ptasznik z Tyrolu, 1967), Księżna (Dama od Maxima, 1969), Sylviana (Wesoła wdówka, 1970), Cyganka (Hrabina Marica, 1973), Księżna Valmonte (Dama od Maxima, 1975); Hrabina Trestkowa (Café „Pod Minogą”) i Olimpia Ferrallion (Pchła w uchu) – 1977; Anna Strauss (Król walca, 1979), Mutzi (Polska krew, 1979),
Bibliografia
Almanach 1992/93; 10 lat Operetki w Krakowie 1954–64 (il.); Lachowicz: Dwadzieścia lat (il.); Woźniakowska (il.): Czas Krak. 1993 nr 193; Dz. Pol. 1959 nr 240 (L. Kydryński); Gaz. Krak. 1958 nr 124; Kron. m. Krakowa 1959–1960, Kraków 1962 (J. Kłysik s. 178–180, 182, 183, 186; il.); Akt zgonu, Arch. USC Kraków; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
