Irena Iwańkowicz-Mikosza
IWAŃKOWICZ Irena Maria, zamężna Mikosza (24 września 1924 Wilno – 2 grudnia 1994 Piła),
śpiewaczka.
Była córką Jana Iwańkowicza, technika samochodowego, i Katarzyny z Bałtrukiewiczów; żoną Antoniego Mikoszy. Przed II wojną światową uczyła się w gimnazjum prywatnym w Wilnie, po wybuchu wojny do 1941 uczęszczała do państwowego gimnazjum, w czasie niemieckiej okupacji miasta na tajne komplety w Liceum Przyrodniczym, gdzie otrzymała świadectwo dojrzałości. Pracowała w fabryce obuwia i na roli. W 1944, po wznowieniu działalności polskich uczelni i instytucji kulturalnych, rozpoczęła studia w wileńskim Konserwatorium Muzycznym. W 1945 w ramach repatriacji przeniosła się z Wilna do Łodzi; tu uczęszczała najpierw do Ludowego Instytutu Muzycznego, a w 1947–50 kontynuowała naukę na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej.
W sezonach 1950/51–1956/57 była solistką Opery im. Moniuszki w Poznaniu; śpiewała partie mezzosopranowe i altowe, takie, jak: Kończakówna (Kniaź Igor), Rosette (Manon), Swatawa (Legenda Bałtyku), Jadwiga (Straszny dwór), Mirabella (Baron cygański). Z opery poznańskiej odeszła na własną prośbę i wróciła do Łodzi. Była chórzystką w łódzkiej Filharmonii oraz nauczycielką muzyki w łódzkich średnich szkołach muzycznych. Ostatnie lata życia spędziła w Zakładzie Opiekuńczym w Wieleniu koło Piły.
Bibliografia
Almanach 1994/95; Świtała: Muzyka 1952 nr 11–12, 1954 nr 5–6; Teatr 1995 nr 1; Akt zgonu nr 665/1994, Arch. USC Piła; Akta (fot.), Arch. T. Wielkiego w Poznaniu, ZASP (fot.).
Ikonografia
Fot. – IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
