Janina Imienińska-Aleksandrowicz
IMIENIŃSKA Janina, Nina, primo voto Bogobowicz, secundo voto Aleksandrowicz (5 września 1909 Wilno – 19 października 1994 Poznań),
aktorka.
Była córką Aleksandra Imienińskiego i Bronisławy z Naruszkiewiczów; jej drugim mężem był aktor Mikołaj Aleksandrowicz (zob. t. 2). Kształciła się w Wilnie: ukończyła tu Gimnazjum im. Mickiewicza, w 1935 trzyletnie studio dramatyczne Mieczysława Szpakiewicza przy Teatrach Miejskich, a po wybuchu II wojny światowej, w 1940 Konserwatorium Muzyczne im. Karłowicza, gdzie była uczennicą Adama Ludwiga.
Od 1935 występowała w Wilnie w Teatrze „Lutnia”, m.in. w operetkach Taniec miłości i szczęścia, Tancerka z Andaluzji (1937). W zespole wileńskim, według własnej relacji, pozostała do 1941, a po ustąpieniu Niemców z Wilna w sierpniu 1944, grała w miejscowym Teatrze Komedii Muzycznej „Lutnia” oraz na koncertach w szpitalach wojskowych i w lokalu „Czerwony Sztral”. W grudniu 1944 przybyła z grupą aktorów wileńskich do Białegostoku, gdzie początkowo występowała w sali kina „Świat”, a w sezonie 1945/46 w Teatrze Miejskim. W 1946–47 z Wojewódzkim Teatrem Objazdowym (z siedzibą w Ełku) grała w Olsztynie i wielu miejscowościach województwa białostockiego, a z zespołem objazdowym Mikołaja Aleksandrowicza w kilkunastu miejscowościach Ziemi Lubuskiej i Dolnego Śląska.
W sezonach 1947/48 i 1949/50 występowała w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu jako: Beatrycze (Przyjaciel nadejdzie wieczorem), Lusia (Domek trzech dziewcząt), Hrabina d’Eguzon (Ładna historia), Korynna (Nitouche), Ada (Lekkomyślna siostra), Julia (Rozdroże miłości), Mabel (Cały dzień bez kłamstwa), Antosia (Chory z urojenia), w 1948/49 w Teatrze Miejskim w Rzeszowie w rolach: Katarzyny (Wyspa pokoju), Elwiry (Mąż i żona), Pani Bradman (Seans), Śpiewaczki (Tu mówi Tajmyr). Później zamieszkała w Poznaniu, gdzie w sezonach 1950/51 i 1951/52 występowała w Teatrze Młodego Widza, w 1952/53 w Teatrach Dramatycznych, np. w roli Machlojkiewiczowej (4:0 dla ATK). W 1953–61 współpracowała z zespołami estradowymi ARTOS-u i Państwowego Przedsiębiorstwa Imprez Estradowych, niekiedy sprawowała też ich kierownictwo artystyczne, a w sezonach 1959/60 i 1960/61 była aktorką poznańskiego Teatru Objazdowego Państwowego Przedsiębiorstwa Imprez Estradowych; zagrała np. Panią Tourrare (Powrót Croisseta i Flersa) i Marię (Dom westchnień). W latach późniejszych występowała dorywczo. W 1966 przeszła na emeryturę.
Miała korzystne warunki sceniczne, dobrą sylwetkę, wyrazistą twarz o regularnych rysach, wyszkolony głos i zdolności wokalne.
Bibliografia
Almanach 1994/95; Dziesięciolecie Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu 1945–55 (il.); Górska-Damięcka; Hernik Spalińska: Życie teatr.; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; Pozn. T. Lalki i Aktora 1945–85; Głos Wielk. 1994 nr 248; Pam. Teatr. 1997 z. 1–4 s. 667, 668; Życie Warsz. 1994 nr 294; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Hernik Spalińska: Repertuar; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
