Zbigniew Borkowski
BORKOWSKI Zbigniew (12 maja 1933 Tarnówek na Dolnym Śląsku – 21 lutego 1988 Gdańsk),
śpiewak.
Był synem nauczycieli śpiewu, Zbigniewa i Teodozji Borkowskich; jego żoną była Anna z domu Majczak, chórzystka Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Ukończył gimnazjum w Oleśnicy, w 1951–53 uczył się w szkole felczerskiej we Wrocławiu; w latach szkolnych śpiewał w młodzieżowym chórze pod kierunkiem Antoniego Wicherka. W 1953–60 był solistą Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”; w tym czasie uczył się śpiewu u profesorów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach oraz gry aktorskiej, na przykład u Gustawa Holoubka, wówczas aktora Teatru Śląskiego. Z zespołem Pieśni i Tańca „Śląsk” wyjechał na tournée m.in. po USA i Meksyku. Po powrocie przeprowadził się do Warszawy, gdzie w 1960–63 był solistą Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. Później przez kilka lat pracował na Wybrzeżu w zakładach przemysłowych, m.in. jako kierownik na budowach energetycznych; równocześnie szkolił głos pod kierunkiem Barbary Iglikowskiej i brał udział w życiu artystycznym Gdańska, na przykład jako prezes Rady Artystycznej Chóru Akademii Medycznej w Gdańsku.
W sezonach 1971/72–1977/78 występował w Teatrze Wielkim w Łodzi. W 1974–77 śpiewał też w Operze Bałtyckiej w Gdańsku, a w sezonie 1978/79 został zaangażowany do tego zespołu i występował w nim do końca życia. Był cenionym solistą gdańskiej Opery. Obdarzony mocnym głosem o charakterystycznej, rozpoznawalnej barwie, miał dobre warunki sceniczne: wyraziste spojrzenie, mimikę, gest, dykcję.
Chwalono jego wykonanie ról charakterystycznych, na przykład jako Dzidzi (Hrabina, 1978) był rewelacją spektaklu. Śpiewał partie tenorowe takie, jak: Cyrulik i Sancho Pansa (Człowiek z La Manczy), Gaston (Traviata) – 1972; Monostatos (Zaczarowany flet), Franciszek (Opowieści Hoffmanna) – 1973; Jonek (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale), Waszek (Sprzedana narzeczona), Jeroszka (Kniaź Igor) – 1974; Don José (Carmen, 1975), tytułowy Faust (1976), Vaudemont (Jolanta, 1977), Fernando (Faworyta, 1978); Tybalt (Romeo i Julia), Pinkerton (Madame Butterfly) – 1979; Lionel (Marta), Basilio (Wesele Figara) – 1985; Damazy (Straszny dwór, 1980 i 1985), Barinkay (Baron cygański, 1982), Jontek (Halka, 1983), tytułowy Toszko Afrykański (1984). W 1981 wystąpił gościnnie w Teatrze Wielkim w Warszawie w partii Sułtana Mahmuda (La verita in cimento). Występował także na estradach z koncertem pieśni i arii z repertuaru Jana Kiepury pod tytułem Tobie śpiewam tę pieśń.
Bibliografia
Almanach 1987/88; 20 lat sceny operowej w Łodzi, Łódź 1974 (il.); Opera Bałtycka 1945–85 (il.); Żędzianowska: Pro memoria (il.); Akta, Opera Bałtycka Gdańsk, ZASP (fot.); Inf. P. Kusiewicza, Gdańsk.
Ikonografia
Fot. – Arch. T. Wielkiego Łódź, Bibl. Nar., IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
