Maria Brodzicz-Zacharkiewicz
BRODZIC-ZACHARKIEWICZ, Brodzicz-Zacharkiewicz, Maria, Maryla, właściwie Maria Zacharkiewiczówna (działała 1909–1925),
aktorka, śpiewaczka.
Pochodziła z rodziny Zacharkiewiczów herbu Brodzic. W 1909–10 była uczennicą Szkoły Aplikacyjnej w Warszawie. Po ukończeniu szkoły starała się o angaż w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie i 10 października 1910 debiutowała tu rolą Jewdochy (Sędziowie), a 20 kwietnia 1911 wystąpiła w roli Rozy Wenedy (Lilla Weneda). Jednak zaangażowana została dopiero w sezonie 1912/13, na miejsce odchodzącej Seweryny Broniszówny.
Na scenie krakowskiej grała takie role, jak: Sława (Legion), Nike Napoleonidów (Noc listopadowa), Eloe (fragment Anhellego pod tytułem Śmierć Ellenai), Kobieta (Kobieta i pajac), Barbara (Kościuszko pod Racławicami), Lady Elgesh (Pani ze słonecznikiem), Służebna (Śmierć Iwana Groźnego).
Później występowała w Warszawie: w 1915–16 w zespole Koła Dramatycznego Handlowców, m.in. jako Rudowiecka (Dwór we Włodkowicach), potem w Towarzystwie Dramatycznym pod kierownictwem J. Łapickiego, w grudniu 1915 w Teatrze Artystycznym w roli Herodiady (Salome), w sezonie 1919/20 w warszawskim Teatrze Dramatycznym, na przykład jako tytułowa Kaśka Kariatyda, Lora (Jesiennym wieczorem). W 1922 została skreślona z listy Związku Artystów Scen Polskich. Według „Przeglądu Teatralnego i Filmowego”, w czerwcu 1924,
po dłuższych studiach śpiewaczych we Włoszech, odbyła audycję w Operze Warszawskiej, ujawniając pierwszorzędne warunki głosowe.
Uczęszczała też do szkoły śpiewu Jadwigi Marso i w czerwcu 1925 wystąpiła w Konserwatorium Muzycznym na koncercie uczniów; śpiewała wtedy arie z Aidy i chwalono ją za
dobry materiał głosowy i umiejętne jego opanowanie
(„Kurier Warszawski”).
Ostatnie informacje o jej występach pochodzą z 1924–25; na przykład w październiku 1924, jako „artystka opery”, koncertowała w Grudziądzu, a w kwietniu 1925 występowała z zespołem objazdowym pod nazwą Opera dla Kresów Wschodnich pod kierownictwem Tadeusza Wierzbickiego w Słonimiu w tytułowej partii w Halce. W maju 1925 śpiewała Halkę w Teatrze Wielkim w Warszawie, a we wrześniu tego roku w Teatrze Wielkim w Poznaniu.
Bibliografia
Czachowska: Zapolska; Gembala, Solańska-Szczepanik; Poskuta-Włodek; Sikorski: Szkoła Aplikacyjna s. 50; Sprawozdania Komisji Teatralnej w Krakowie 1893–1911. Napisali K. Estreicher i J. Flach. Oprac. D. Poskuta-Włodek, Warszawa 1992; Świtała; Wilski: Szkolnictwo; Kur. Warsz. 1915 nr 359, 1919 nr 302, 1920 nr 71, 74, 1925 nr 107, 130, 167 (cyt.); Pam. Teatr. 1991 z. 1–2 s. 535; Prz. Teatr. 1919 nr 8; Prz. Teatr. i Film. 1924 nr 17, 19; Scena Pol. 1922 z. 19–12; Afisze, IS PAN; Notaty S. Dąbrowskiego, Red. SBTP IS PAN; Straus: Repertuar 1915–16.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
