Barbara Bragińska-Iglikowska
IGLIKOWSKA Barbara, z Chmielnickich, także Bragińska (15 marca 1908 Odessa – 18 marca 1995 Gdańsk),
śpiewaczka.
Była córką Józefa Chmielnickiego i Marii z domu Aswadur. Ukończyła gimnazjum w Odessie i rozpoczęła naukę w miejscowym Konserwatorium Muzycznym, którą od 1923 kontynuowała w Konserwatorium Warszawskim w klasie fortepianu oraz śpiewu solowego M. Sankowskiej. Ukończyła ją w 1932 i w tym samym roku zdobyła II nagrodę na I Ogólnopolskim Konkursie Śpiewaczym.
Do 1939, według własnej relacji, śpiewała w warszawskim Teatrze Wielkim, na koncertach estradowych i w programach muzycznych Polskiego Radia. W czasie II wojny światowej nie występowała, na scenę wróciła dopiero w sezonie. 1949/50 jako solistka Opery im. Moniuszki w Poznaniu. Śpiewała partie mezzosopranowe: tytułową Carmen i Bertę w Cyruliku sewilskim. Już wtedy godziła występy z pracą pedagogiczną w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Gdańsku i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, gdzie w połowie lat 50. była asystentką Stefana Beliny-Skupiewskiego (na stałe zamieszkała na Wybrzeżu w 1950). Wkrótce podjęła decyzję o zajęciu się wyłącznie nauczaniem.
Uczestniczyła aktywnie w rozwoju szkolnictwa i życia muzycznego na Wybrzeżu, przez wiele lat prowadziła klasę śpiewu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, potem Akademii Muzycznej w Gdańsku. Od 1972 była na emeryturze, ale nadal uczyła, aż do 30 września 1994. W 1957–63 była dziekanem Wydziału Wokalnego, w 1990 została profesorem zwyczajnym. Wychowała kilka pokoleń śpiewaków, jej klasę nazywano „kuźnią talentów”. Do grona uczennic Iglikowskiej należała m.in. Stefania Toczyska. Prowadziła kursy dla nauczycieli wokalistów, wielokrotnie zasiadała w jury krajowych i zagranicznych konkursów oraz komisjach kwalifikacyjnych Ministerstwa Kultury i Sztuki. Stała się instytucją w dziedzinie wokalistyki polskiej. W 1994 została laureatką Nagrody Miasta Gdańska „Splendor Gedanensis” w dziedzinie kultury.
Bibliografia
Almanach 1994/95; Jankowski, Misiorny; Leksykon pol. muzyków pedagogów (il.); Świtała; K. Wiłkomirski: Wspomnień ciąg dalszy, Kraków 1980; Dz. Bałt. 1981 nr 22 (il.), 1995 nr 67 (i).); Głos Wybrz. 1994 nr 180 (il.); Akt zgonu nr 1087/1995, USC Gdańsk; Akta, Akademia Muz. Gdańsk, SPAM Warszawa; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Spis ZASP 1939; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
