Stanisław Brucz
BRUCZ Stanisław (3 listopada 1899 Warszawa – 8 stycznia 1978 Łódź),
kierownik literacki teatru.
Był synem Leona Brucza, urzędnika, i Henryki z Pińczowskich. Ukończył gimnazjum, a w 1918–21 odbywał służbę wojskową (w czasie wojny polsko-bolszewickiej był na froncie). Później studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1922 debiutował jako poeta, ogłaszał wiersze, m.in. w „Skamandrze”. W 1925 wyjechał do Paryża, pisał do prasy francuskiej i polskiej.
Od 1931 mieszkał znowu w Warszawie, publikował m.in. w „Kurierze Polskim”, „Expresie Porannym”, a w 1938–39 w „Wiadomościach Literackich”. W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej utrzymywał się z handlu i pracy rzemieślniczej. W 1942 został aresztowany i zesłany do niemieckiego obozu pracy pod Mińskiem na Białorusi, skąd w lipcu 1944 uciekł do Wilna. Pod koniec 1944 wyjechał do Lublina, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego.
W 1945–47 kierował działem kulturalnym w tygodniku „Polska Zbrojna”, publikował tu artykuły i recenzje teatralne, współpracował też z tygodnikiem „Kuźnica”. W 1947–49 pracował w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. W 1949–50 był recenzentem teatralnym w Polskim Radiu. W sezonach 1949/50–1952/53 oraz 1960/61–1963/64 (do 31 maja 1964) był kierownikiem literackim Teatru im. Jaracza w Łodzi. Tłumaczył literaturę rosyjską, na przykład Maksima Gorkiego: wspólnie ze Stanisławem Ryszardem Dobrowolskim Jegora Bułyczowa i innych, samodzielnie Letników; pisał wiersze.
Bibliografia
Kaszyński: Teatr łódz.; T. przy ul. Cegielnianej; Współcz. pol. pisarze i badacze lit.; Wywiad z B., IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
