Osoby

KOTARBA Włodzimierz (5 stycznia 1925 Lublin – 31 marca 1994 Kraków),

śpiewak, aktor. 

Był synem zawodowego oficera, kapitana Wojska Polskiego, Izydora i Janiny z Majewskich, nauczycielki; mężem najpierw śpiewaczki-chórzystki Haliny Kotarby z Ochmańskich (ślub w 1951 w Krakowie), potem plastyczki Krystyny Kotarby z Ostrowskich (ślub w 1971 w Krakowie). W 1931 z rodziną przeniósł się do Krakowa i rozpoczął naukę w V Gimnazjum im. Kochanowskiego; uczył się też gry na skrzypcach i śpiewał w chórze kościelnym. Podczas II wojny światowej i okupacji niemieckiej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej jako zastępca kierownika szczotkarni. Maturę zdał w 1946, po odbyciu państwowych kursów „Wiedza”. W 1945–47 śpiewał w kwartecie rewelersów „Ariona” w Teatrze Okręgowego Domu Żołnierza. Z zespołem tym przeszedł do Orkiestry i Chóru Polskiego Radia w Krakowie; od 1 grudnia 1947 był członkiem chóru, a potem solistą i pozostał tu do 31 stycznia 1961. Śpiewu uczył się prywatnie, studiował też przez dwa lata w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W 1955 był także solistą Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, z którym występował na wielu koncertach w Polsce i za granicą. Od 1957 śpiewał w Teatrze Muzycznym Towarzystwa Przyjaciół Teatru Muzycznego (od 1958 Miejski Teatr Muzyczny–Opera i Operetka) w Krakowie. Na etat w tym teatrze został zaangażowany od sezonu 1961/62 i pracował do odejścia na emeryturę, to jest do 1 stycznia 1978, a później występował jeszcze gościnnie do końca sezonu 1981/82, a nawet w 1985.

Niewysoki, o okrągłej twarzy i szerokim uśmiechu, miał talent komiczny, nerw sceniczny i pomysłowość w kreowaniu zabawnych postaci, toteż grał najczęściej role charakterystyczno-komediowe, a wraz z Zofią Weissówną tworzył na krakowskiej scenie znakomitą, bardzo lubianą przez publiczność, parę komików operetkowych. Doceniano też jego walory śpiewacze, bo dysponował ładnym tenorem lirycznym. 

Na scenie debiutował 15 czerwca 1957 rolą Pappacody w Nocy w Wenecji i szybko zaczął obejmować znaczące role, zauważane i chwalone przez krytyków, takie jak: Janczi (Wiktoria i jej huzar, 1958), Schwind i Schubert (Domek trzech dziewcząt, 1958), Blind (Zemsta nietoperza, 1959), Lelio Down i świetny, komiczny czeski wynalazca Gustaw Kasulka (Clivia, 1960), Murray (Kariera panny Mary, 1960), Feri (Księżniczka czardasza; 1961, 1981), Warperl (Krysia leśniczanka, 1961), Jean (Życie paryskie, 1962), Gustaw (Fajerwerk, 1963), Franek (Panna Wodna, 1963), Pomarel (Cnotliwa Zuzanna, 1964), Kalman Żupan (Baron cygański, 1965), Alfred Doolittle (My Fair Lady, 1966), Profesor Robaczek (Ptasznik z Tyrolu, 1967), znakomity Hannibal (Niedziela w Rzymie, 1967), Kagler (Wiedeńska krew, 1968), Wołodia (My chcemy tańczyć, 1970), Niegus (Wesoła wdówka; 1970, 1985), Kolonian Żupan (Hrabina Marica, 1973), Frydolin (Róża Stambułu, 1974), Walerian Dudek (Dziękuję ci, Ewo, 1974), Doktor Finasche (Pchła w uchu, 1977). 

Równocześnie prowadził bogatą działalność estradową; śpiewał wiele popularnych piosenek sentymentalno-lirycznych, takich, jak: Carmela, Tak się zaczęło, Kapitańska ballada i słynny przebój Tylko echo w duecie z Barbarą Muszyńską. Należał do popularnych i lubianych śpiewaków Krakowa, a w latach 50. i 60. ogólnopolską sławę przyniosły mu występy na antenie Polskiego Radia.  

Bibliografia

Almanach 1993/94; 10 lat Operetki w Krakowie 1954–64 (il.); Kron. m. Krakowa 1959–1960, Kraków 1962 (J. Kłysik s. 174–187; il.); Lachowicz: Dwadzieścia lat (il.); Woźniakowska (tu fragm. recenzji); Dz. Pol. 1994 nr 78, 79; Echo Krakowa 1994 nr 66; Gaz. Krak. 1958 nr 124, 1970 nr 68 (il.): Gaz. Wyb. (Kraków) 1996 nr 258; Przekrój 1994 nr 2547; Tempo 1972 nr 81 (il.); Akta, ZASP (fot.); Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59; Inf. Jacka Chodorowskiego. 

Ikonografia

Fot. – IS PAN, Opera Krakowska.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.