Kazimierz Kasiewicz
KASIEWICZ Kazimierz (14 czerwca 1920 Kraków – 23 października 1986 Szczecin),
aktor, śpiewak.
Był synem Tadeusza Kasiewicza i Marii z Liberadzkich; mężem Wandy Jarczyk. W 1938 w Krakowie zdał maturę gimnazjalną typu humanistycznego, a później został powołany do odbycia służby wojskowej, którą przedłużył wybuch II wojny światowej. Ciężko ranny w kampanii wrześniowej 1939, wrócił do Krakowa w 1940 i wkrótce rozpoczął pracę urzędnika w Generalnej Dyrekcji Kolei Wschodniej. Brał lekcje śpiewu solowego u Haliny Hrabi-Szałkiewicz, a potem u Adama Didura. W 1945 rozpoczął studia muzykologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale po trzech latach je zarzucił. Od 1 marca 1945 został też słuchaczem Studia Teatralnego Starego Teatru; w czasie studiów występował na scenie Starego Teatru w epizodach, a egzamin zdał w czerwcu 1946.
Na sezon 1946/47 zaangażował się do teatru Siedem Kotów w Krakowie; wystąpił w programach: 3 x Miau (Miau, miau, miau), Od kankana do swinga, Noworoczna wyborowa i Historia świata, śpiewał w kwartecie pod nazwą „Chór Kwak”. W sezonie 1947/48, nadal w Krakowie, występował w Teatrze dla Dzieci Wesoła Gromadka i zagrał np. Fryca Hammera w Placówce (1948). W lipcu 1948 zdał aktorski egzamin przed Komisją Związku Artystów Scen Polskich w Łodzi i został zaliczony do sekcji operetki, rewii i estrady. Na sezon 1948/49 zaangażował się do Teatru Miejskiego w Rzeszowie, gdzie zagrał: Motylińskiego (Klub kawalerów), Wacława (Mąż i żona), Diużikowa (Tu mówi Tajmyr). Potem występował: w sezonie 1949/50 w Teatrze Śląskim w Katowicach (np. jako Witold w Romansie z wodewilu), 1950/51 w Teatrze Polskim w Bielsku i Cieszynie (m.in. jako Burczyński w Grubych rybach), a od 1951/52 do 31 stycznia 1959 w Teatrze Młodego Widza w Krakowie, gdzie zagrał w 1952 Szarmanckiego (Powrót posła) i Seweryna (Pan Damazy), w 1956 Filiberta (Osobliwe zdarzenie) i Twardosza (Dożywocie), w 1957 Filipa Kochanowskiego (Droga do Czarnolasu). W Krakowie zaczął występować także w operetkach w Teatrze Muzycznym Towarzystwa Przyjaciół Teatru Muzycznego, np. w 1956 w roli Tividala w Księżnej cyrkówce.
W maju 1958 zaangażował się do nowo powstałego Teatru Muzycznego w Gdyni i pozostał w nim do końca sezonu 1963/64. Wkrótce stał się tu jednym z czołowych aktorów operetkowych, najlepszym w rolach charakterystycznych, które dawały możliwość wykorzystania jego walorów głosowych, a także naturalnej «vis comica», talentu komediowego, scenicznego temperamentu, gry pełnej humoru. Wśród wielu ról, w których wystąpił na tej scenie, były takie, jak: John Styks (Orfeusz w piekle, 1958), Midas (Piękna Galatea, 1959), Vogl (Domek trzech dziewcząt, 1959 i 1962), Haraburda (Paziowie królowej Marysieńki) i Baron d’Aubrais (Cnotliwa Zuzanna) – 1960; Papcio (Rozkoszna dziewczyna) i John Old Town (Panna Wodna) – 1961; Achilles (Piękna Helena), Major (Nitouche) i Henry (Czarujący Giulio) – 1962; bardzo chwalony, świetny Frank (Zemsta nietoperza, 1963), Sanfelice (Dobranoc, Bettino, 1964).
W sezonach 1964/65–1971/72 był solistą Operetki (od 1966: Teatru Muzycznego) w Szczecinie, gdzie również go ceniono. Z tych lat warto wymienić jego Barona Mirko Zetę (Wesoła wdówka, 1964); Freda Thompsona (Nasze kochane żony) i Hrabiego Hédouville (Paganini) – 1965; doskonałego Alfreda Doolittle (My fair Lady, 1966); trafnego w swym sarmatyzmie leśniczego Porębę (Leśniczy z Kozienickiej Puszczy), tytułowego Dyrektora teatru w operze Mozarta i Księcia Populescu (Hrabina Marica) – 1967; Majora (Nitouche) i Generała Petypona (Dama od Maxima) – 1968; Kaglera (Wiedeńska krew, 1969), Gasparda (Dzwony kornewilskie, 1970), Piotra Dragotina (Cygańska miłość, 1971).
Bibliografia
40 lat szczecińskiej sceny muz.; 10-lecie T. Młodego Widza w Krakowie (il.); X-lecie T. Muzycznego w Szczecinie 1957–47 (il.); Groński: Od Siedmiu Kotów s. 238; Jankowski, Misiorny; Komorowska: Kronika t. muz. 1944–89; Orzechowski: Stary Teatr; Panek: Droga na Zamek s. 27 (opinia Z. Pawlickiego; il.); Premiery T. Muzycznego w Gdyni 1958–89; Sempoliński: Druga połowa; T. im. Siemaszkowej 1944–94; T. Muzyczny w Gdyni 1958–98; Głos Wybrz. 1962 nr 142; Przekrój 1986 nr 2171; Ruch Muz. 1964 nr 5; Akt zgonu nr 3315/1986, Arch. USC Szczecin; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Spis ZASP 1949; Almanach 1944–59.
Ikonografia
I. Wicińska-Delekta: K. jako Rajca II (W Stwoszowym domu), tusz, 1953 – MHKraków; Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
