Marek Idziński
IDZIŃSKI Marek, właściwie Marian Antoni Idziński (24 maja 1913 Poznań – 19 marca 1995 Wrocław),
aktor.
Był synem Kazimierza i Marii Idzińskich; mężem aktorki Wandy Węsław-Idzińskiej (1925–2004). Przed II wojną światową ukończył Gimnazjum im. Kościuszki w Kaliszu, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim i zaczął studia polonistyczne na Uniwersytecie w Poznaniu. Po wybuchu wojny walczył w oddziałach Armii Poznań pod dowództwem generała Tadeusza Kutrzeby (był dowódcą plutonu artylerii), potem brał udział w obronie Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał najpierw w Poznaniu, potem w Krakowie, Warszawie, Lwowie, był robotnikiem. Po wojnie pracował w Poznaniu jako lektor w Polskim Radiu oraz konferansjer na koncertach w Filharmonii i na imprezach ARTOS-u.
W sezonach 1955/56–1957/58 występował w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, m.in. w rolach: Doktora (Głupi Jakub), Epistatesa (Obrona Ksantypy), Sieriebriakowa (Wujaszek Wania). W sezonie 1958/59 grał w Teatrze Popularnym w Grudziądzu, np. Bartosa i Kacpra (Pastorałka Leona Schillera), w 1959/60 w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, np. Murzyna (Ladacznica z zasadami). W 1961 zdał eksternistyczny egzamin aktorski. W sezonach 1960/61–1966/67 występował w Teatrze im. Osterwy w Lublinie, m.in. jako: Książę Modeny (Sułkowski), Wodziński (Lato w Nohant), Stanisław August (Król i aktor), Prezydent (Wielki Bobby), Martin (Zejście do piekła), Gubernator (Śmierć gubernatora), Gotard Pszonkin (Aktor).
Od sezonu 1967/68 do przejścia na emeryturę w 1978 był aktorem Teatru Współczesnego we Wrocławiu. Jego role na tej scenie, to m.in.: Mówca (Pluskwa, 1967), Bożyszcze (Róża, 1968), Gospodarz (Przerwa w podróży, 1968), Zamiatacz (Stara kobieta wysiaduje, 1969), Kurier i Żebrak (Chłopiec z gwiazd, 1971), Markiz de Charron (Moliere, czyli Zmowa świętoszków, 1974), Ojciec Albertynki (Operetka, 1977).
Był użytecznym aktorem drugiego planu. Niektóre jego role, szczególnie z okresu lubelskiego, były wyróżniane przez recenzentów, np.: „prowadzący komediową nutę sztuki” Wodziński, „zapadający w pamięć” Stanisław August czy Gotard Pszonkin, zasługujący na
szczere uznanie za wierność szlachetnym rysom
aktora-mecenasa
(Maria Bechczyc-Rudnicka).
W 1964–89 wystąpił w niewielkich rolach w kilkunastu filmach, telewizyjnych i kinowych. Był znanym kolekcjonerem białej broni oraz odznak Wojska Polskiego.
Bibliografia
Almanach 1994/95; Bechczyc-Rudnicka: Uchylanie masek s. 45, 77; Stoch: Dzieje klasyki; XX-lecie T. w Zielonej Górze 1951–71; Jego siła; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; T. Współczesny Wrocław 1966–71 (il.); Teatr 1995 nr 6; Wiadomości 1971 nr 47 (il.); Akt zgonu nr 1697/1995, USC Wrocław; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59; www.filmpolski.pl
Ikonografia
Fot. – IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
