Zdzisław Chęć
CHĘĆ Zdzisław (20 kwietnia 1930 Lublin – 14 kwietnia 1990 Wrocław),
aktor-lalkarz.
Był synem Michała Chęci i Anieli z domu Jańczak; mężem Kazimiery z domu Mleczko. Przed II wojną światową mieszkał z rodziną w Równem; w czasie rosyjskiej, a polem niemieckiej okupacji miasta, uczył się w szkole powszechnej. W 1944 wyjechał do Nałęczowa i po wojnie uczył się w szkole muzycznej w Lublinie. Od 1946 do końca życia mieszkał i pracował we Wrocławiu. Tu kończył trzyklasowe gimnazjum spółdzielcze, pracował w Spółdzielni Spożywców, potem w komitetach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Od 1 stycznia 1952 zaangażował się do Teatru Młodego Widza i odtąd występował we wrocławskim teatrze lalek: do końca 1956 w Teatrze Młodego Widza, od 1 stycznia 1957 na Scenie Lalkowej Teatru Rozmaitości. Po usamodzielnieniu tej sceny w 1962, najpierw pod nazwą Teatr Lalek Chochlik, a od sezonu 1968/69 pod nazwą Wrocławski Teatr Lalek, występował tu do przejścia na emeryturę w 1988. Zdał aktorski egzamin eksternistyczny (lalkarski).
Brał udział w większości przedstawień, m.in. jako: jako: Kowal i Król Błystek (O krasnoludkach i sierotce Marysi, 1957), Diabeł Barnaba (O drewnianym żołnierzyku, 1959); Sobiesław (Lodoiska), Gangster (Niebieski piesek) – 1964; Wujek (Bukiet konwalii, 1967), Komes Frankoński (Smocza legenda, 1969), Brzechwa (Zaczarowane koło, 1970); Król Karo (Miłość do trzech pomarańczy), Gajowy, Karczmarz i Gospodarz (Baśń o dwóch nieustraszonych rycerzach) – 1971; Kacper, Adam i Szymon Cyrenejczyk (Pasja, misterium męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa), Swiątkarz (Spowiedź w drewnie) – 1972; Smok (Szewczyk Dratewka, 1973).
W dniu 15 listopada 1976 obchodził jubileusz 25-lecia pracy artystycznej; otrzymał odznakę „Przyjaciel Dziecka”.
Bibliografia
Almanach 1989/90; Państwowy T. Młodego Widza we Wrocławiu. Dziesięciolecie, Wrocław 1955; Sł. Pol. 1990 nr 91; Akt zgonu nr 21507/1990, Arch. USC Wrocław; Akta (fot.), ZASP; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
