Zbigniew Bobowski
BOBOWSKI Zbigniew Romuald (2 stycznia 1937 Charbice Górne koło Szydłowa, województwo łódzkie – 27 listopada 1990 Łódź),
śpiewak.
Był synem Henryka Bobowskiego i Wandy z domu Suszyńskich; mężem Barbary z Chabierskich. Kształcił się i pracował w Łodzi. W 1957–61 uczył się w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej, a potem studiował na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej; dyplom otrzymał w 1969. Od 1 września 1961 do 31 marca 1967 był zaangażowany jako chórzysta w Operze Łódzkiej (od stycznia 1967 pod nazwą Teatr Wielki), sporadycznie występował w niewielkich rolach, na przykład jako jeden z Gospodarzy (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale), jeden z Tatarów (Fontanna Bachczyseraju). Od 1 kwietnia 1967 został solistą w łódzkim Teatrze Muzycznym, w dniu 1 marca 1989 otrzymał emeryturę, ale pracował jeszcze w tym teatrze do 13 stycznia 1990.
Był jednym z filarów zespołu Teatru Muzycznego. Obdarzony dźwięcznym głosem barytonowym, występował w większości premier w rolach pierwszo i drugoplanowych. Grał takie operetkowe i musicalowe postaci, jak: Bolesław (Turniej w Rio de Maracasso, 1969), Garncew (Pierwiosnki, 1970), Teofil Beaubuisson (Bal w operze, 1971), Caponot (Opiekun mojej żony, 1972), Nikodem Dyzma (Kariera Nikodema Dyzmy Andrzeja Hundziaka, 1973), Popiel (Noc nad Gopłem, 1975), Wiktor (Nie kłam, kochanie, 1979), Pomarel (Cnotliwa Zuzanna, 1980), Dragotin (Cygańska miłość, 1981), Ganimed (Gdzie jesteś piękna Galateo?, 1982), Lejzor Wolf (Skrzypek na dachu, 1983), Józef (Kuzynek z Honolulu, 1984), Baron Mirko Zeta (Wesoła wdówka, 1986), Kalchas (Piękna Helena, 1987), Alfred Doolittle (My Fair Lady, 1988), Sir John (Me and My Girl, 1988), José (Błękitna maska, 1989).
Bibliografia
40 lat sceny operetkowej w Łodzi (il.); Operetka i T. Muzyczny w Łodzi s. 93, 109, 163, 178–197, 184 (il.), 194, 276; Akt zgonu, Arch. USC Łódź-Centrum; Akta, T. Muzyczny Łódź, ZASP (fot.).
Ikonografia
Fot. – IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
