Bogdan Bulder
BULDER Bogdan (4 lutego 1929 Warszawa – 19 stycznia 1990 Paryż),
tancerz.
Był synem Aleksandra Buldera i Adolfiny z domu Kaczmarczyk. Szkołę powszechną i gimnazjum ogólnokształcące ukończył w Warszawie. Pod koniec lat 40. uczył się tańca pod kierunkiem Leona Wójcikowskiego. W 1948–53 był solistą w Balecie Domu Wojska Polskiego w Warszawie pod kierunkiem Mikołaja Kopińskiego (od 1951 Zespół Pieśni i Tańca Wojska Polskiego). W sezonach 1953/54–1956/57 był pierwszym tancerzem w zespole baletu Opery we Wrocławiu, „świetnym klasykiem”, a
rewelacyjna wprost lekkość i precyzja, z jaką wykonuje trudne figury tańca klasycznego, piękne linie i elastyczność skoku
w grand jété, harmonijna praca rąk i nóg, świadczy o ogromnym, niewykorzystanym dotychczas, talencie młodego tancerza
(„Muzyka”).
Wystąpił m.in. w partiach: Wacława (Fontanna Bachczyseraju), Zefira (Hrabina) – 1954; Władysława (Bajka-Wspomnienie), Jeana de Brienne'a (Rajmonda) – 1955 i Parysa w Nocy Walpurgi z opery Faust (1956). Na V Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie (1955) zdobył wraz z Klarą Kmitto V nagrodę w kategorii duetów w tańcu klasycznym. W 1956 tańczył gościnnie rolę Księcia Zygfryda w Jeziorze łabędzim w Operze w Warszawie, a w sezonach 1957/58 i 1958/59 został jej solistą.
Pierwszą jego ważną rolą na warszawskiej scenie był Zbigniew w Mazepie (1958), który „dokumentował” talent Buldera, a w Obrazie V wręcz „przykuwał uwagę całej widowni”, pisała recenzentka „Teatru”. Zbigniewa tańczył także w Paryżu na występach warszawskiej Opery podczas festiwalu Teatru Narodów (8–9 kwietnia 1959). W Warszawie tańczył też: Murzyna w Szeherezadzie (1958); Pana Twardowskiego oraz Romea w Romeo i Julii (1959; krytycy podkreślali, że talent i „szczególne” warunki sceniczne predysponują go do roli Romea). Jego duet z Olgą Sawicką w tym balecie został sfilmowany dla TVP (1959). W 1959 występował gościnnie w Staatsoper w Wiedniu; z Olgą Sawicką i Stanisławem Szymańskim wziął tu udział w koncercie galowym podczas VII Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów. Cieszył się bardzo dobrą opinią u znawców baletu; Irena Turska uważała, że jest to „tancerz klasyczny o pięknych warunkach”, Tacjanna Wysocka, zaliczała go do artystów utalentowanych i ubolewała, że w Polsce jest niedoceniany, pozbawiony możliwości rozwoju.
Od 1959 był solistą Opery w Linzu, a 1960–63 w zespole Théâtre d’Art du Ballet w Paryżu, w którym występował, także na innych światowych scenach, np. jako: Pasterz w Balladzie (muzyka Gabriel Fauré), tytułowy Duch róży, Paolo we Francesce da Rimini, Solista w Sylfidach, Euzebiusz w Karnawale. Tabl. 18.
Bibliografia
Almanach 1989/90; Dachtera: Opera Wrocł. 1945–95; Komorowska: Kronika t. muz. 1944–89; Opera Wrocł. 1945–70; Szczublewska: T. Wielki (T. Wysocka); Turska: Almanach; Turska: Przewodnik; I. Turska: Taniec w Polsce, Warszawa 1962 (il.; cyt.); Wysocka: Dzieje; 25 lat Opery warsz. 1945–70 (il.); China Mail (Hong Kong) 1963 (18 II i 19 II); Muzyka 1954 nr 7/8; Teatr 1958 nr 24 (il.), 1959 nr 16; The Straits Times (Singapore) 1963 (28 I); Życie Warsz. 1990 nr 20, 32, 33; Program z występów w USA: Le Theatre d’Art. Ballet, Page Audytorium, Duke University, Durham, North Carolina 1961 (m.in. inf. o występach B. w Wiedniu); Akta: Arch. T. Wielki Warszawa, ZASP; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. — Arch. T. Wielki Warszawa, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
