Halina Chorzewska
CHORZEWSKA Halina, z Okopińskich, secundo voto Ulrich (30 września 1913 Wągrowiec w Poznańskiem – 4 lutego 1987 Gdańsk),
aktorka.
Była córką Józefa Okopińskiego, urzędnika, i Jadwigi z Cylkowskich; jej pierwszym mężem był aktor Karol Chorzewski (zob. t. 2; ślub 21 lutego 1933 w Poznaniu), drugim aktor Jan Ulrich. Kształciła się w Poznaniu: ukończyła 8 klas Gimnazjum i Liceum im. Generałowej Zamoyskiej, a w 1935–37 uczyła się gry aktorskiej u Zygmunta Noskowskiego. W 1937 zdała aktorski egzamin Związku Artystów Scen Polskich. W sezonie 1937/38 występowała w objazdowym poznańskim Teatrze Narodowym, w 1938/39 w Teatrze Letnim w Poznaniu; według własnej relacji, na scenach poznańskich zagrała m.in. Anielę (Śluby panieńskie) i Stefkę (Panna Maliczewska).
Lata II wojny światowej przeżyła w Poznaniu; początkowo zajmowała się handlem, a od 1941 była statystką w teatrach niemieckich (tłumaczyła, że pracę tę podjęła, bo groziło jej wywiezienie na roboty do Niemiec), po zamknięciu teatru pracowała w fabryce „Telefunken”.
Po wojnie wróciła na scenę w Poznaniu: w sezonie 1946/47 grała w Teatrze Domu Żołnierza, np. Willy (Hiszpańska mucha). W sezonie 1947/48 występowała w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu, w 1948/49 w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, a w 1949/50–1953/54 w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy i Toruniu, w 1954/55–1956/57 grała w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, a od 1957/58 do przejścia na emeryturę w 1973, w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu.
Była zdolną, użyteczną aktorką, miała dobre warunki zewnętrzne, urodę i wdzięk; długo występowała w rolach młodych dziewcząt, w repertuarze dramatycznym i komediowym. Później grała role charakterystyczne, główne, drugoplanowe, a także epizodyczne i
nawet w tych niewielkich scenicznych zadaniach, jakie jej powierzano prezentowała solidne, poparte dobrym warsztatem aktorstwo.
W Kaliszu występowała jako: Basia (Zaczarowane koło), Małgorzata (Ładna historia) – 1947; Helena (Lekkomyślna siostra), Klara (Zemsta), Laura (Jutro pogoda), Maria (Dom pod Oświęcimiem), Mabel (Cały dzień bez kłamstwa) – 1948; w Toruniu: Infantka (Cyd, 1948), Agafia (Ożenek, 1952); w Bydgoszczy: Hanka (Moralność pani Dulskiej, 1951), Julia (Stary kawaler, 1952); Klaryssa (Fircyk w zalotach), Donna Pasqua (Awantura w Chioggi), Karolcia (Ruchome piaski) – 1953; w Olsztynie: Felusia (Szkoła kobiet), Lady Milford (Intryga i miłość), Laura Łęcka (Godzien litości) – 1955; w Sosnowcu: Marysia (Wesele), Fila (Kobieta bez skazy) – 1957; Liesel (Niemcy, 1961), Eleonora (Cena pocałunku, 1964), Pani Dobrójska (Śluby panieńskie, 1966), Jewdokija Agiejewa (Wesele na całą Europę, 1968), Fiokła (Ożenek, 1970), Lokatorka (Boso, ale w ostrogach, 1972).
Bibliografia
Almanach 1986/87; Bydg. leksykon teatr, (il.; cyt.); Czachowska: Zapolska; Kaszyński: Teatralia; Misiorny. Teatry Ziem Zachodnich; Prusiński: Jest teatr w Olsztynie (il.); 70 lat T. w Sosnowcu 1897–1967; Akta (fot.), ZASP; Almanach 1944–59.
Ikonografia
E. Hejdak, cztery portrety: Ch. jako: Karolcia (Ruchome piaski), rys., repr. Ilustr. Kur. Pol. 1953 nr 89, jako Madame Caret (Magazyn mód), rys., repr. Ilustr. Kur. Pol. 1953 nr 226 oraz Klaryssa (Fircyk w zalotach), rys., repr. Ilustr. Kur. Pol. 1953 nr 295, i portret rys., repr. Ilustr. Kur. Pol. 1953 nr 302; Fot. – IS PAN, ITWarszawa, MTWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
