Wacław Kędziora
KĘDZIORA Wacław Teodor (27 września 1911 Poznań – 13 października 1987 Poznań),
śpiewak, aktor.
Był synem Walentego Kędziory i Jadwigi z Sieradzkich; mężem Wandy Marii Tomczak. W Poznaniu skończył sześć klas szkoły wydziałowej. Według jego własnej relacji, w 1929–32 statystował w przedstawieniach poznańskiego Teatru Nowego im. Modrzejewskiej oraz objazdowego Teatru Narodowego. Przez kolejne dwa lata odbywał służbę wojskową, a po jej zakończeniu, jak podawał, w 1934–37 w Poznaniu brał udział w przedstawieniach muzycznych. W 1937–39 występował w operetkach w Teatrze Muzycznym „Lutnia” w Wilnie, np. w Krainie uśmiechu, a także jako Porucznik Niki (Czar walca) i Lajos (Tam, gdzie skowronek śpiewa).
Na początku II wojny światowej został ranny na froncie; do Poznania wrócił w 1943 i pracował jako stróż. W kwietniu 1945 zaangażował się do Poznańskiego Teatru Marionetek, z którego przeszedł do Miejskiego Teatru dla Młodzieży (potem: Teatr Aktora i Lalki, od 1949 Teatr Młodego Widza, a od 1954 znowu Teatr Lalki i Aktora) i w zespole tym grał do końca sezonu 1955/56. Współpracował też, w sezonie 1954/55, z poznańskim Teatrem Satyryków, gdzie śpiewał w składance Karoca odjeżdża 19.30. W 1950 w Poznaniu i w 1951 w Warszawie, przystępował do aktorskiego egzaminu eksternistycznego, ale nie uzyskał zawodowych uprawnień; trzeciej próby nie podjął. W 1956 zaangażował się do nowo powstałej Operetki Poznańskiej (od 1973 pod nazwą Teatr Muzyczny) i pracował w niej od sezonu 1956/57 do 31 grudnia 1977, to jest do odejścia na emeryturę, a później, do końca 1980/81 ze sceną tą współpracował. W 1956–60 był śpiewakiem solistą, a od sezonu 1960/61 pozostawał na etacie chórzysty, ale przez wszystkie kolejne sezony obsadzano go także w niewielkich rolach solowych.
W teatrze dla dzieci i młodzieży grał duże role; był to np.: Onufry (Trębacz z wieży ratuszowej, 1945), Królewicz (Królewna Śnieżka i siedmiu kartów, 1946); Bartos (Pastorałka Leona Schillera) i Artur (Mecenas Bolbec i jego mąż) – 1947; Majster (Dzieci pana majstra, 1948), Karabas-Barabas (Złoty kluczyk, 1949), Strażak (Osiem lalek i jeden miś, 1951), Burmistrz (Koziołki na wieży, 1956). Na scenie operetkowej, gdzie przez wiele lat był bardzo użytecznym śpiewającym aktorem, występował w rolach drugiego planu, przeważnie charakterystycznych, np. jako: Priczicz (Wesoła wdówka, 1956), Czeko (Hrabina Marica, 1957); Archibald (Bal w Savoyu) i Czang (Kraina uśmiechu) – 1958; Kisz (Sylva, 1960), George (My Fair Lady, 1964); Luigi (Gasparone) i Inspicjent (Mam’zelle Nitouche) – 1967; Pułkownik (Skrzydlaty kochanek, 1969), Fu-Li (Kraina uśmiechu, 1971); Oberżysta (Paganini) i Slim (Mój przyjaciel Bunbury) – 1973; Boss (Ruletka serc, 1975); Kromow (Wesoła wdówka) i Micael (Pocałunek Czanity) – 1976; Parigi (Fiołek z Montmartre‘u, 1980).
Bibliografia
Almanach 1987/88; Teatr Aktora i Lalki w Poznaniu. Trzy lata pracy (il.); H.R. Żuchowski: Teatr dla Młodych Widzów w Poznaniu w lalach 1945–1952, [Lublin 1992] s. 5, 10–13, 26, 30, 39, 44, 50–64; Głos Wielk. 1987 nr 244; Kron. m. Poznania 1981 nr 2–4 (T. Świtała: Teatr Muzyczny w Poznaniu 1956–1981; il.); Akt zgonu nr 5955/1987, Arch. USC Poznań; Akta, ZASP; Programy (m.in. „Balu w operze”, Poznań 1966. X lat Państwowej Operetki Poznańskiej 1956–1966; il.) i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
