Zofia Głowińska
GŁOWIŃSKA Zofia (29 września 1927 Bydgoszcz – 20 grudnia 1998 Poznań),
śpiewaczka.
Była córką Stanisława Głowińskiego, zawodowego podoficera Wojska Polskiego, i Kazimiery z Burdzińskich. W 1947–54 kształciła się w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy, a w 1954–59 na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Podczas studiów rozpoczęła występy w nowo otwartej Operetce Poznańskiej; od 16 kwietnia 1956 była adeptką tej sceny, a w sezonach 1956/57–1967/68 solistką.
Grała m.in.: Sylwianę (Wesoła wdówka, 1956); Minkę (Krysia leśniczanka), Lizę (Hrabina Marica) – 1957; Mi (Kraina uśmiechu), Daisy (Bal w Savoyu) – 1958; Adelę (Zemsta nietoperza), Bertę (Fajerwerk) – 1959; Stasię i Juliskę (Sylwa, 1960); Malininę i Raisę (Niespokojne szczęście), Jane (Rose Marie) – 1961; Różę i Jacquelinie (Cnotliwa Zuzanna, 1962, 1964), Panią Eynsford-Hill (My Fair Lady, 1964), Anielę (Bal w operze, 1966), Carlottę (Gasparone, 1967). Anielę zagrała też gościnnie w sezonie 1967/68 w Operetce w Lublinie. W 1968–72 należała do zespołu Estrady Poznańskiej, w 1972–96 była pedagogiem śpiewu solowego w Zespole Szkół Muzycznych w Poznaniu i równocześnie, w 1994–96, w miejscowym Pałacu Kultury. Współpracowała z Filharmonią Objazdową, brała udział w koncertach szkolnych Filharmonii Poznańskiej.
Bibliografia
Almanach 1998/99; Operetka w Lublinie 1947–68; Żuchowski: Panorama; Kron. m. Poznania 1981 nr 2 (T. Świtała; il.); Akt zgonu nr 7135/1998, Arch. USC Poznań; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
