Osoby

KĘBŁOWSKA Maria Kamila, zamężna Skorupa (21 lutego 1931 Warszawa – 21 lipca 1997 Katowice),

aktorka. 

Była córką Franciszka Kębłowskiego i Aleksandry z Wesołowskich; żoną aktora Mariana Skorupy (1931–2003). Kształciła się w Łodzi: w 1951 ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych, a w 1956 Państwową Wyższą Szkołę Aktorską. W 1956–67 grała w Teatrze Młodego Widza (od 1957 Rozmaitości) we Wrocławiu, takie role, jak: Mollie Ralston (Pułapka na myszy), Alicja (Śmieszna historia) – 1957; Luiza (Liliom, 1958); Lirenka (Zawisza Czarny), Marry Warren (Proces w Salem), pełna temperamentu Irena (Łowcy głów) – 1961. Udana była też Anna Sullivan (Cud w Alabamie, 1963), która zyskała wiele dobrych recenzji, np. zdaniem Bogdana Bąka, była to rola

zbudowana z dużą kulturą aktorską i taktem tak w tej sztuce potrzebnym,

uznana przez niego za „największe osiągnięcie aktorskie przedstawienia”. Według Tadeusza Lutogniewskiego grała Annę

prosto i bez patosu, a mimo to wydobyła z niej najgłębsze akcenty emocjonalne. Cała sympatia widowni była od początku po jej stronie, co stanowi zasługę nie tylko tekstu, ale właśnie aktorskiej interpretacji.

Sukcesem okazała się jej kolejna rola, Katarzyny (Poskromienie złośnicy, 1964). Pisał Bąk:

po Annie z «ludu», gdzie zademonstrowała nieprzeciętny talent dramatyczny, w roli Kasi przekonała, że równie bliskie są jej komediowe postacie charakterystyczne. Największym zaskoczeniem u tej, zawsze skupionej aktorki, był jej olbrzymi

i nagle wyzwolony temperament.

Podobała się również w zagranej „z wdziękiem i naturalnym liryzmem” Smugoniowej (Uciekła mi przepióreczka, 1965),

wygrywając całą naiwność opętanej przybyszem z «lepszego świata» wiejskiej nauczycielki 

(Lutogniewski).

Na scenie wrocławskiej zagrała też: Halinę (Garść piasku), Studentkę (Dziwny pasażer), Helenę i Marysię (Most) – 1964; Laurę (Quiz, 1966). 

W 1967–89 występowała w Śląskim Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach, gdzie jedną z jej najlepszych ról była Zuzanna (Wesele Figara, 1968). „Emanowała kobiecością”, a

do powszechnego aplauzu, z jakim została przyjęta przyczyniła się niewątpliwie duża uroda sceniczna tej aktorki 

(H. Lipowczan);

dzięki

swej zalotności, lekkości i serdeczności, pozwalała wierzyć, że kreowana przez nią rola jest jedną z najbardziej uroczych postaci, jakie sztuka teatralna posiada 

(Irena T. Sławińska).

Zagrała też m.in.: Zofię (Powrót z Elby, 1968), Selimę (Księżniczka Turandot, 1969), Helenę (Lekkomyślna siostra, 1971), a jako Kate (Dawne czasy, 1972), zdaniem M. Sienkiewicza,

poszła wiernie tropem aktorskim Zofii Mrozowskiej, zagadkowej, skrytej, bezradnej wobec agresywności przyjaciółki i męża.

Była zabawnie płaczliwą Panią Gzymsikową (Romans z wodewilu, 1976), naiwną Matką Luizy (Intryga i miłość, 1977), Miecią (Dom otwarty, 1985). Po latach Andrzej Linert pisał o niej:

Była cenioną aktorką charakterystyczną, sumienną i staranną. W Katowicach wystąpiła w ok. 30. przedstawieniach, grając

w większości znaczące role drugoplanowe. 

Bibliografia

Almanach 1996/97; Linert: T. Śląski 1949–92 (il.); Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; Para: Salony i kulisy (il.); 50 lat szkoły film.; T. Śląski 1922–72; T. Współczesny Wrocław 1948–88; Wołoszyński: W trosce o teatr; Dz. Zach. 1977 nr 14; Gaz. Rob. 1963 nr 151 (T. Lutogniewski), 1965 nr 11 (T. Lutogniewski); Poglądy 1972 nr 9 (M. Sienkiewicz); Sł. Pol. 1961 nr 234 (B. Bąk), 1963 nr 154 (B. Bąk), 1964 nr 30 (B. Bąk); Trybuna Rob. 1968 nr 235 (I.T. Sławińska); Wieczór 1968 nr 217 (H. Lipowczan), 1977 nr 69; Akt zgonu nr 2467/1997, Arch. USC Katowice; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59. 

Ikonografia

Fot. – IS PAN, ITWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.