Tadeusz Błażejowski
BŁAŻEJOWSKI Tadeusz (8 maja 1913 Humań na Ukrainie – 21 września 1998 Warszawa),
scenograf, kierownik artystyczny teatru.
Był synem Bolesława Błażejowskiego i Anny z Piotrowskich; mężem Stanisławy z Abrysowskich (ślub 20 lutego 1939 we Lwowie). Szkołę średnią ukończył w Równem na Wołyniu. Od 1932 studiował na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej, w 1937–38 był asystentem w Katedrze Malarstwa (rysunek i dekoracje) na tym wydziale. Po wybuchu II wojny światowej pracował w Związku Malarzy Zachodniej Ukrainy, po wkroczeniu Niemców wyjechał ze Lwowa. Zamieszkał w Milanówku koło Warszawy.
Już w lutym 1945, z ramienia Związku Polskich Artystów Plastyków, zajął się organizacją życia związkowego w Warszawie. Zaczął też pracę jako scenograf w teatrach warszawskich. Od czerwca 1946 i w sezonach 1946/47–1947/48 był kierownikiem artystycznym Studia Teatralnego MO, projektował tu dekoracje do sztuk: Autobus o szóstej, Szlachectwo duszy, Miasto w dolinie, Pasażer bez bagażu, Lisie gniazdo, w 1947/48 w Miejskich Teatrach Dramatycznych dekoracje do: Cudu świętego Antoniego, Męża i żony, Domu przy drodze, Strzałów na ulicy Długiej. W sezonie 1948/49 był scenografem w Dziale Operowym Filharmonii Warszawskiej, opracował plastycznie Eugeniusza Oniegina; w sezonie tym pracował także w Teatrze Klasycznym (dekoracje do Kobiety we mgle i Szklanki wody) i Miejskich Teatrach Dramatycznych (dekoracje do Archipelagu Lenoir). Od sezonu 1949/50 do 1 marca 1951 był zaangażowany w Teatrze Nowym (Scena Komediowo-Muzyczna), przygotował dekoracje do Oszusta oszukanego i Dam i huzarów. W sezonach 1951/52–1954/55 pracował w Teatrze Nowej Warszawy, gdzie był autorem oprawy plastycznej sztuk Zoja Kosmodemiańska i Dombey i syn. W 1951 w Operze im. Moniuszki w Poznaniu, wspólnie z Marianem Boguszem, projektował scenografię do Dyla Sowizdrzała, Suity hiszpańskiej, Pór roku; w 1953 ich scenografię przygotował też w Operze Warszawskiej. Od 1 listopada 1950 do 31 lipca 1954 wykładał w Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1957–61 był scenografem w Polskim Zespole Tańca Eugeniusza Paplińskiego. Równocześnie projektował wystawy i po odejściu z teatru zajął się głównie tą dziedziną twórczości. Był utalentowanym malarzem i grafikiem, jego prace były eksponowane na licznych wystawach w kraju i za granicą.
Bibliografia
Csató: Interpretacje; Fredro na scenie; SAP warsz.; Turska: Almanach; Warnecki: Monolog; Wysocka: Dzieje; Gaz. Wyb. 1998 nr 226; Scena i Widownia Warsz. 1948 nr 5; Akt zgonu nr V/2772/1998 oraz wpis dotyczący aktu ślubu nr Vl/207/1980, Arch. USC Warszawa; Akta, ASP Warszawa; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
