Danuta Kołodziejska
KOŁODZIEJSKA Danuta Teresa, zamężna Lasota (26 maja 1922 Komsin koło Czerwińska nad Wisłą – 6 lipca 1998 Warszawa),
dyrygentka.
Była córką Stanisława Kołodziejskiego i Zofii z Jakubiaków; żoną dyrygenta Felicjana Lasoty (1902–1971). W 1936–39, wraz z siostrami, występowała w Teatrze Szkolnym Instytutu Reduty w Warszawie. Studia gry na skrzypcach, kompozycji i dyrygentury odbywała w Warszawie (u Piotra Rytla, F. Kulczyckiego), w Poznaniu (u Waleriana Bierdiajewa) i Krakowie (u Artura Malawskiego). Od 1948 była skrzypaczką w orkiestrze Robotniczego Towarzystwa Muzycznego w Szczecinie, a później prowadziła też jej koncerty i kierowała chórami Związków Zawodowych. W sezonie 1953/54 była asystentką dyrygenta w Orkiestrze Symfonicznej w Kielcach, w 1954/55 drugim dyrygentem w Filharmonii Śląskiej, później ponownie dyrygentem w Kielcach (1955–62).
Była na wielu stypendiach za granicą: w ZSRR (1958), Paryżu (1960), Bukareszcie (1962–63) i prowadziła koncerty z tamtejszymi orkiestrami. Ukończyła aspiranturę w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (1962). Odbyła kurs dyrygencki w Salzburgu pod kierunkiem Igora Markevitcha (1956) i podobny w Monte Carlo (1971). Od 1 października 1963 do 31 grudnia 1971 była dyrygentką w Operze Objazdowej, a po jej likwidacji, od 1972 do 31 sierpnia 1977 w Warszawskiej Operze Kameralnej.
W Operze Objazdowej przygotowała muzycznie i poprowadziła kilka premier; w 1964: Verbum nobile i Świteziankę – balet z muzyką Stanisława Moniuszki oraz Toskę, a potem: Aleko (polska premiera 26 kwietnia 1965), Sprzedaną narzeczoną (1968), Dzwony z Corneville (1969), Madame Butterfly (1971, wznowienie); dyrygowała też innymi operami (Halka, Straszny dwór, Wesołe kumoszki z Windsoru, Goplana). W warszawskim Teatrze Wielkim sprawowała kierownictwo muzyczne przedstawienia pod tytułem Nasz Karol. Opowieść o Karolu Kurpińskim (premiera 30 listopada 1987). W 1973–90 prowadziła orkiestrę w Państwowej Szkole Muzycznej nr 5 w Warszawie. W 1978 stworzyła Żeńską Orkiestrę Kameralną i do 1990 występowała z nią na koncertach w szkołach, domach kultury i zakładach pracy.
Bibliografia
Błaszczyk: Dyrygenci; Gołobów, Kondracki (il.); Komorowska: Kronika t. muz. 1944–89; Osiński: Pamięć Reduty; Ruch Muz. 1998 nr 16; Akta, SPAM, Warsz. Opera Kameralna.
Ikonografia
Fot. – Arch. T. Wielkiego Warszawa, MTWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
