Osoby

KOLEŚNIK Maciej (16 grudnia 1925 Warszawa – 15 marca 1991 Warszawa),

piosenkarz, aktor. 

Był synem Stanisława Koleśnika, pracownika Warszawskiego Zakładu Oczyszczania Miasta, i Ireny z Wojciechowskich (Wojcieszków); mężem urzędniczki, Marianny z domu Gęgotek (ślub 29 lipca 1951 w Warszawie). Wychowywał się na warszawskim Powiślu. W czasie okupacji niemieckiej, w 1943 ukończył szkołę graficzną, a potem uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych. Był harcerzem Szarych Szeregów, żołnierzem II Batalionu Szturmowego „Odwet” Armii Krajowej (pseudonim „Maciek” „K-5”), walczył w powstaniu warszawskim na Mokotowie i w Śródmieściu. Po jego upadku został wywieziony do stalagu X B Sandbostel pod Hamburgiem, skąd w czerwcu 1946 wrócił do Warszawy, zdał maturę i rozpoczął pracę jako zecer. Uczył się również śpiewu. 

W styczniu 1948 zaangażowano go jako śpiewaka do Zespołu Pieśni i Tańca Domu Wojska Polskiego (był w nim do marca 1950). Zaczął też występować na estradzie jako piosenkarz. Od kwietnia 1950 statystował w Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach w Teatrze Narodowym, w sezonie 1950/51 w Jak wam się podoba na tej samej scenie, a od maja 1951 występował z ze społem muzycznym w przedstawieniu Osiem lalek i jeden miś w Teatrze Nowej Warszawy. Śpiewał w zespole rewelersów „Czwórka Janicza”. W sezonie 1953/54 i do 15 września 1954, był aktorem w Teatrze Lalka w Warszawie; grał w przedstawieniu Zabawne wyścigi oraz Brata I i Cara w Wielkim Iwanie. W sezonie 1954/55 występował w głównej roli w operetce Bohater z romansu w Teatrze Muzycznym w Łodzi. Później wrócił na estradę, z którą nie rozstawał się już do końca swej działalności artystycznej. 

Dysponował ładnym głosem barytonowym i wybił się jako piosenkarz. Mieszkał w Warszawie. Współpracował z Artosem, Państwowym Przedsiębiorstwem Imprez Estradowych, z Polskim Radiem (brał udział w popularnych audycjach radiowych takich, jak: Podwieczorek przy mikrofonie, Program z dywanikiem, Zgaduj-Zgadula). Angażowany był jako piosenkarz do programów kabaretów Wagabunda i Friko. W 1960 występował w Teatrzyku Piosenki Związku Polskich Autorów i Kompozytorów. Prowadził „Spotkania z piosenką” w Domach Kultury, klubach młodzieżowych, klubach „Ruchu”. Słynął z tego, że podczas estradowych występów uczył publiczność znanych piosenek i miał dar porywania widowni do wspólnego śpiewania. W 1962 ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Warszawie w klasie perkusji. W 1963 na Festiwalu Zespołów Estradowych w Olsztynie dostał nagrodę za upowszechnianie polskiej piosenki. Dla niego Marek Sart i Kazimierz Kord napisali utwór Komu piosenkę?, który stał się wielkim przebojem. Miał też w repertuarze m.in. takie piosenki, jak: Dorotka, Warszawa da się lubić, Kowboj Jim. Na Śląsku znalazł i przystosował dla estrady ludową piosenkę Głęboka studzienka, która stała się kolejnym jego przebojem; śpiewał także wiele piosenek z warszawskiego folkloru. W Polskim Radiu współpracował z Hanną Kowalewską, pieśniarką i popularyzatorką polskiej piosenki. Występował w spektaklach Teatru TV. Opracował w formie monodramu opowiadanie Marka Nowakowskiego Benek-kwiaciarz i w latach 70. występował z nim w wielu miejscowościach Polski.

Bibliografia

Almanach 1990/91; Kalejdoskop estradowy (tu błędna data śmierci); Gaz. Wyb. (Stołeczna) 2001 nr 63 (il.); Robotnik Rolny 1961 nr 5 (dod. Spotkanie z piosenką; il.); Życie Warsz. 1991 nr 67; Akta (fot.), ZASP; Wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59; www.1944.pl; Inf. syna, Piotra Koleśnika.

Ikonografia

Fot. – ITWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.