Henryk Hunko
HUNKO Henryk (25 czerwca 1924 Warszawa – 12 lipca 1985 Wrocław),
aktor.
Był synem Wacława Hunki i Jadwigi z Szymanowskich. W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie, w 1943 ukończył zawodowe gimnazjum (elektryczne) i do 1944 pracował w wytwórni narzędzi lekarskich. Po upadku powstania został wywieziony na roboty do Niemiec. W 1946 wrócił do kraju; pracował jako laborant elektryk w Międzylesiu pod Warszawą, a w 1947–49 studiował w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej z siedzibą w Łodzi. W 1949–52 występował w Teatrze Miejskim w Świdnicy. W 1952 w Warszawie zdał aktorski egzamin eksternistyczny.
Od maja 1952 do końca sezonu 1958/59 grał w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu, w 1961/62–1971/72 był aktorem wrocławskiego Teatru Rozmaitości (od 1967/68 Teatr Współczesny). Występował w drugoplanowych rolach charakterystycznych, podobał się zwłaszcza w komediach. Według Wojciecha Dzieduszyckiego był „bardzo zabawnym nieśmiałym konstruktorem” Griszczeńką w Tani (1953); Fujarę w Zakochanych (1957) zagrał „w sposób zasługujący na najwyższe uznanie” i w tej
małej, ale przekomicznej i roli [...] wniósł na scenę wiele humoru
(Roman Wołoszyński);
według Józefa Kelery udane i śmieszne były też jego role Chudogęby w Wieczorze Trzech Króli (1959) i Sprzedawcy kleju w Pluskwie (1967).
Z pozostałych ról Hunki warto wymienić takie, jak w Świdnicy; Quintana (Zielony Gil), Sczastliwcew (Las) – 1950; Omnimor (Igraszki z diabłem), Skierka (Balladyna) – 1951; we Wrocławiu: Concetto (Bieg do Fragalà), Lew i Spój (Sen nocy letniej) – 1953; Staszek (Wesele, 1956), Franio (Szczęście Frania, 1956), Ozryk (Hamlet, 1958), Julian (Idiotka, 1962), Gilles de Rais (Święta Joanna, 1964), Wujek i Nauczyciel (Kartoteka, 1965), Brighella (Mądra żona, 1966), Sganarel (Lekarz mimo woli, 1967), Szczypiorek (Róża), Święty Piotr (Śmierć na gruszy) – 1968; Pan de Sotenville (Grzegorz Dyndała, 1969), Grzegorz (Damy i huzary, 1971).
W 1972 zrezygnował ze sceny, współpracował z filmem. Od lat 50. zagrał w ponad 70. filmach kinowych oraz w kilkunastu telewizyjnych filmach i serialach. Te, w których znalazł się w czołówce obsady, to: Ogniomistrz Kaleń, Niekochana, Skąpani w ogniu, Trąd, Płomienie i telewizyjne Monidło, serial Strachy; w pozostałych grał role drugoplanowe lub epizodyczne.
Bibliografia
Almanach 1984/85; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; T. Polski Wrocław 1945–65 (il.); T. Współczesny Wrocław 1966–71 (il.); T. Współczesny Wrocław 1971–72 (il.); Wołoszyński: W trosce o teatr; Gaz. Rob. 1985 nr 165; Odra 1958 nr 2 (R. Wołoszyński), 1959 nr 28 (J. Kelera); Sł. Pol. 1953 nr 294 (W. Dzieduszycki), 1958 nr 46 (W. Dzieduszycki); Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN; Almanach 1944–59; www.filmpolski.pl
Ikonografia
Fot. – Bibl. Nar., IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
Biogram w Almanachu Sceny Polskiej
Henryk Hunko (25 VI 1924 Warszawa - 12 VII 1985 Wrocław), aktor. W l. 1949-51 był zaangażowany w T. Miejskim w Świdnicy, zagrał tu m.im. tyt. rolę w "Mazepie" Słowackiego. W 1950 zdał eksternistyczny egzamin aktorski. W l. 1952-59 występował w T. Dramatycznych we Wrocławiu, grając m.in. .takie role, jak Jeniec Makuszkin ("Człowiek z karabinem" Pogodina), Andrzej ("Magazyn mód" Kryłowa), Spój ("Sen nocy letniej" Shakespeare'a), Concetto ("Bieg do Fragala" Stryjkowskiego), Tomek ("Sprawa rodzinna" Lutowskiego), Tibio ("Kaprysy Marianny" Musseta), Franio ("Szczęście Frania" Perzyńskiego), Ozryk ("Hamlet" Shakespeare'a). W l. 1961-72 był aktorem wrocław. T. Rozmaitości (od 1967 pn. T. Współczesny im. Wiercińskiego). Niektóre role na tej scenie: Julian Morestan ("Idiotka" Acharda), Wajnonen ("Tragedia optymistyczna" Wiszniewskiego), Wujek i Nauczyciel ("Kartoteka" Różewicza), Mąż ("Pułapka na samotnych mężczyzn" Thomasa), Sganarel ("Lekarz mimo woli" Moliere'a), Św. Piotr ("Śmierć na gruszy" Wandurskiego), Grzegorz ("Damy i huzary" Fredry). W następnych l. współpracował wyłącznie z filmem. Źródło: Almanach sceny polskiej 1984/1985. Tom XXVI. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe - Warszawa 1989.
