Osoby

TWARDOWSKI Jan (ur. 1 czerwca 1915, Warszawa, Polska - zm. 18 stycznia 2006, Warszawa, Polska)
Ksiądz, poeta. W 1915 roku został ewakuowany wraz z rodziną w głąb Rosji, skąd wrócił do Warszawy w roku 1918. Debiutował w 1932 roku wierszem "Skarga" opublikowanym na łamach międzyszkolnego pisma młodzieży gimnazjalnej "Kuźnia Młodych", z którym współpracował do 1936 roku, drukując wiersze, prozę, recenzje, wywiady i felietony. W latach 1933-34 prowadził stałą rubrykę "Poradnik literacki". Młodzieńcze wiersze drukował także w czasopismach "Promień Szkolny" (1934) i "Pion" (1935-36). W roku 1935 zdał maturę w Gimnazjum im. Czackiego i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył dopiero po wojnie w 1947 roku. W 1937 roku ukazał się pierwszy tomik jego wierszy "Powrót Andersena" nawiązujący do poetyki Skamandra. W czasie okupacji pozostał w Warszawie. Brał udział w akcji pomocy Żydom. Był członkiem Armii Krajowej i walczył w powstaniu warszawskim. Został ranny w czasie walk na Woli. Po upadku powstania ukrywał się niedaleko Kielc. Pod koniec wojny nawiązał kontakty z warszawskim seminarium duchownym, tymczasowo mieszczącym się w Czubinie pod Błoniem. W sierpniu 1945 roku wstąpił do Metropolitarnego Seminarium Duchownego im. Świętego Jana Chrzciciela w Warszawie i jednocześnie rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie zajmował się twórczością literacką. Drukował wiersze w "Tygodniku Warszawskim", "Odrze" i "Tygodniku Powszechnym". Naukę w seminarium kontynuował z przerwami do 1948 roku, kiedy to 4 lipca przyjął święcenia kapłańskie. W tym też roku uzyskał tytuł magistra filologii polskiej za pracę " Juliusza Słowackiego". Zaraz po studiach w seminarium był przez trzy lata wikarym w Żbikowie koło Pruszkowa. Zajmował się nauczaniem religii w szkole specjalnej. Od 1951 roku przez sześć lat był wikariuszem w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Jednocześnie uczył religii w gimnazjum i historii literatury polskiej na Wydziale Przygotowawczym Wyższego Metropolitarnego Seminarium Duchownego oraz w Wyższym Seminarium Duchownym. Od 1960 roku aż do emerytury był rektorem kościoła Wizytek w Warszawie, gdzie głosił kazania dla dzieci, którym później zadedykował między innymi zbiory: "Zeszyt w kratkę" oraz "Patyki i patyczki".
Wielką popularność przyniósł mu wydany w 1970 roku tom "Znaki ufności". W 1980 roku uhonorowano Twardowskiego nagrodą PEN Clubu im. Roberta Gravesa za całokształt twórczości, w 1996 roku Orderem Uśmiechu, w 2000 roku nagrodą IKAR oraz Dziecięcą Nagrodą SERCA a rok później TOTUS przyznaną prze Fundację Episkopatu Polski "Dzieło Nowego Tysiąclecia", która zwana jest również "katolickim Noblem". W 1999 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa.