Artykuły

"Drugie zwarcie" w reż. Jacka Zembrzuskiego w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze. Pisze Alina Gierak w Polsce Gazecie Wrocławskiej.

Jeśli w Teatrze im. Cypriana K. Norwida w Jeleniej Górze na pokazanie sztuki Jerzego Łukosza "Drugie zwarcie" wybrano celowo dzień przed wyborami prezydenckimi, to chwalę taki zabieg.

Bo trudno o lepszy czas na zadawanie pytań o Polskę. Szkoda tylko, że zabrakło tym pytaniom drapieżności i emocji. "Drugie zwarcie" nie skłoniło publiczności do dyskusji. Głównie dlatego, że tekst podany był rozwlekle, bez tempa i zdecydowanie nużąco. Nie uratowała go nawet dobra gra aktorów i ciekawa muzyka. Zabrakło reżyserskiej sprawności.

Sztuka może za to być przydatna na lekcjach języka polskiego. Odwołania do Wyspiańskiego są wyraźne, więc jest na czym oprzeć dyskusję. Ale dorosły widz oczekuje czegoś więcej niż tylko przypomnienia hasła z pierwszych wolnych wyborów. "Jesteśmy wreszcie we własnym domu! Nie stój, nie czekaj! Co robić? Pomóż!". Czy pamiętamy ten czas i nasz entuzjazm? Co z niego zostało? To pytanie stawia autor sztuki. I próbuje znaleźć na nie odpowiedź poprzez ukazanie historii rodziny nauczyciela chemii (w tej roli dobry Tadeusz Wnuk). Rodzina postanawia wyremontować sypiący się dom. Okazuje się wówczas, że zamieszkuje go pan Nunek, prostak i złota rączka (Robert Dudzik). Intryga jest łatwa do przewidzenia. Pan Nunek tak zamota sytuacją, że szanowany nauczyciel znajdzie się w domu wariatów, a jego żona (Elwira Hamerska-Kijańska) i dzieci pozostaną nie wiadomo dlaczego pod wpływem cuchnącego robotnika. Inteligent przegrywa na całej linii.

Dlaczego taki finał mnie nie porusza? Nie tylko dlatego, że był łatwy do przewidzenia, ale także dlatego, że konflikt jest dla mnie nieco sztuczny. Moim zdaniem w Polsce nie toczy się walka między panami Nun-kami a profesorami. Może 20 lat temu ten spór byłby intrygujący. Teraz, w tym wykonaniu i na tej scenie, jest nużący. Aktorski, udany duet Wnuka i Dudzika nie wystarczył, by "Drugie zwarcie" zaiskrzyło.