Artykuły

Iwona Kempa w "Miłości do trzech pomarańczy" wraz ze scenografem Tomaszem Polasikiem wyjęli z XVIII-wiecznej, lecz wciąż magicznej bajki Gozziego kolekcję marionetek i dowcipnie ustawili je poza współczes­ną przestrzenią na tle nieba z obrazów Margitte'a.

Zbigniew Szymczyk obdarzył te wie­lobarwne postacie niezwykłą ruchliwo­ścią. Kreację Jerzego Senatora w roli Brighella warto zobaczyć! Zabawnie jest od samego początku, kiedy Król Karo (Krzysztof Kuliński) rozpacza nad me­lancholią syna, księcia Tartalii (Eryk Lubos) w towarzystwie Pantalone (Bogu­sław Kierc). Biegając za monarchą z tro­nem w dłoniach, minister skarbu zacho­wywał się zaskakująco podobnie do zma­nierowanych polityków, których oglądamy na telewizyjnych ekranach. Ale bo­haterowie Kempy nie sugerują, by toną­cy w czerwiem dwór był banalną meta­forą polityczną naszych dni. Raczej z iro­nią rozdzielają prztyczki lub dorabiają gębę intrygantom, spiskowcom czy po­litykom chorobliwie ambitnym, w czym dostrzegam atrakcyjność "Miłości..." dla widzów uczestniczących już w życiu po­litycznym. Dzieci satysfakcjonuje po­ziom waśni, a bardziej dociekliwe swo­bodnie dopytują rodziców w trakcie spektaklu.

Jak w każdej bajce bohater musiał ulec przemianie w wyniku magicznej podró­ży. Jedną z trzech pomarańczy zamiesz­kiwała Ninetta (Paulina Napora), ale o tym książę się dowiedział dopiero po okiełznaniu zmysłowego Powroza, ku­dłatego Psa i Piekarki. Gdy Tartalia nie dał się spętać, zjeść ani upiec i fikając masę koziołków - jako to w dell`arte - stanął do ostatecznej rozgrywki z wy­łaniającą się z jeziora Fatamorganą, czu­jemy, że jesteśmy cząstką tej baśni. Za­czarowane jezioro Tomasz Polasik zbu­dował w sposób genialny - z wielkich miednic wypełnionych wodą. Gdy z nie­których, wprost spod wody wyłania się Fatamorgana - publiczność mdleje z zachwytu!