Apetyt na czereśnie
Jedną z metod leczenia nerwic są grupy terapeutyczne. Członkowie takiej grupy przedstawiają pozostałym swój problem, a potem prowadzący leczenie zleca wcielanie się innym w osoby i odgrywanie sytuacji, które spowodowały nerwicę. W Apetycie na czereśnie Agnieszki Osieckiej — oglądanym obecnie na „Scenie na Piętrze” — taka grupa ogranicza się do dwóch osób w przedziale kolejowym, a problemem jest sytuacja porozwodowa. Odgrywają postacie i sytuacje, które doprowadziły do rozwodu…
Efektowny tytuł wiąże się z finałową piosenką, ale celniejsze wybrali tłumacze tego tekstu na węgierski On i ona i angielski Babie lato. Bo istotą konfliktu jest tu zderzenie świata męskiego — praca gdziekolwiek byle byłoby to tworzenie czegoś wielkiego — z kobiecym: obsesja starzenia się, braku odpowiedniej widowni dla demonstrowania swojej urody, strojów.
Lecz nie przesadzajmy z przydawaniem temu tekstowi znaczących treści — najważniejsze są tu piosenki z muzyką Macieja Małeckiego. No i aktorstwo! Olga Sawicka i Krzysztof Kolberger grają wręcz koncertowo. A muszą co rusz tworzyć portrety sceniczne nowych bohaterów i zmienny nastrój. Od dramatycznych spięć do skeczowej groteski. I śpiewać, śpiewać.
Trudno przy dwuosobowej obsadzie i tej klasie artystów docenić rolę reżysera Leny Szurmiej — w każdym bądź razie akcja toczy się w szybkim tempie, w sposób klarowny. Duże znaczenie ma wokalne przygotowanie spektaklu, co jest zasługą Katarzyny Nowakowskiej, akompaniującej aktorom wraz z Arturem Rulewskim na dwóch fortepianach.
Sądzę, iż nie jest przypadkiem, że Zbigniew Zapasiewicz w swoim „Teatrze za Dalekim” sięgnął po ten właśnie tekst sprzed dwudziestu lat. Jak i wtedy — ludzie są zmęczeni wielką polityką, szukają szczęścia w osobistym życiu, w realizacji celów, ograniczonych do własnej rodziny, domu. Uciekają w prywatność. Chociaż są to próby daremne, gdyż pomyślność życia rodzinnego uzależniona jest nierozerwalnie od sytuacji społecznej…
