Artykuły

Teatr dramatyczny m. st. Warszawy wystawił sztukę znanego dramatur­ga szwajcarskiego Friedricha Dürrenmatta Anioł zstąpił do Babilonu w przekładzie Ireny Krzywickiej i Jana Garewicza. Dwie poprzednie sztuki tego pisarza wystawione w tym sa­mym teatrze — Wizyta star­szej pani i Romulus Wielki — cieszyły się wielkim i długo­trwałym powodzeniem. Ta no­wa prapremiera na scenie polskiej — nie ma, jak się zdaje, takich szans powodzenia.

Jest to dość mechanicznie ze­stawiona składanka (trochę w stylu B. G. Shawa) współczesnych motywów polityczno-społecznych, ujętych satyrycznie — rzucona niejako w czasy biblij­nego Nabuchodonozora. W jednym z wywiadów S. Dürrenmatt bronił praw dramaturga do „swawoli” pomysłów, do zrealizowania jego marzeń bo­daj w teatrze. Taką swawolną, celowo anachroniczną kompozy­cją jest ta — iskrząca się serią paradoksów, dowcipów i aluzji — sztuka, o akcji wątłej, całko­wicie „gadana” i trochę przy­długa.

Inscenizacja jednak i reży­seria Konrada Swinarskiego, scenografia Ewy Starowieyskiej — ubrały sztukę w tęczowe, choć celowo wyblakłe barwy ginących światów, nadając jej nie lada jaką wartość pięknego widowiska, choć brak jej tro­chę więzi łączących pojęć.

Równie wysoko należy ocenić kunszt gry aktorskiej czoło­wych kreacji sztuki: Bolesława Płotnickiego w roli Anioła, Ale­ksandra Dzwonkowskiego jako Akkiego (wybitna i ciekawa ro­la), Ignacego Gogolewskiego (Nabuchodonozora), Edmunda Fettinga (Pierwszego Ministra), Feliksa Chmurkowskiego (Ban­kiera), Gustawa Holoubka (Uro­czystego), Stefana Wronckiego (Teologa), Józefa Nowaka (Po­licjanta) i in.

Efektowny kolorystycznie, ko­stiumowo i technicznie spek­takl, z aktorskiego punktu wi­dzenia ciekawy i wyrównany — składnością kompozycji, wagą problematyki i celnością satyry nie dorównuje jednak znanym nam ze sceny Teatru Dramatycznego poprzednio realizowanym sztukom tego autora.