Krzyk czerwieni
W ramach krakowskiego Festiwalu Kultury Żydowskiej odbyła się premiera scenicznej adaptacji jednego z opowiadań Amosa Oza: Aż do śmierci, przygotowana przez aktorów „Teatru Mist”. W roli Szragi Ungera wystąpił Stanisław Michno, Luby — Agnieszka Wielgosz, Huga — Krzysztof Miklaszewski. Muzyką Leopolda Kozłowskiego wzbogacił przedstawienie Janusz Butrym.
Od czasu swych narodzin w Piwnicy pod Baranami „Teatr Mist”, dziś zaliczany do krakowskich scen alternatywnych, wystawił sześć przedstawień. Zainicjował swą działalność monodramem Szekspir moja miłość. Wkrótce w jego dorobku znalazły się: Gimpel-Głupek, Mówca, Magiczna Noc, Szwejk, Grabiec — Król Dzwonkowy i świat fantastyczny. Najnowszy spektakl: Aż do śmierci, zasadniczo różni się od poprzednich. Niełatwy tekst Amosa Oza, pisarza coraz częściej wymienianego wśród kandydatów do Nagrody Nobla, był zapewne dla artystów nie lada wyzwaniem i to nie tylko ze względu na poruszane w nim problemy, chociażby spór o sens historii, tradycji, o przyszłość Izraela. W Aż do śmierci przede wszystkim zastanawia psychologia bohaterów, którzy z pewnością nie są postaciami szablonowymi. Uwagę przykuwa Szraga Unger — emerytowany lektor komunistyczny, wciąż aktywny w agitacji lewicowo-syjonistycznej, obsesyjny tropiciel wszelkich przejawów światowego, a zwłaszcza sowieckiego antysemityzmu. Wywołuje on w widzu współczucie, ale i śmiech połączony z niesmakiem i politowaniem. W rzeczywistości Szraga to — ohydny, starzejący się aparatczyk, „nieskonsumowany mężczyzna” o wielu wynikających z tego braku kompleksach — zauważa Krzysztof Miklaszewski, choć jednocześnie — człowiek o gołębim sercu, marzyciel, prawdziwe dziecko, wyczekujące spełnienia w miłości — dodaje. Czym jest więc ten spektakl? Niewątpliwie próbą zaglądnięcia we wnętrze człowieka targanego sprzecznościami, w jego zbrukanie i niewinność.
— Życie to ważna lekcja w obliczu odradzających się na początku nowego tysiąclecia wszelkich ideologicznych aberracji. W tym kontekście każdy z nas jest Szraga. Szraga walczącym i wiernym sobie, ale Szraga samotnym i zagubionym. Walczącym, wiernym, samotnym, zagubionym aż do śmierci — mówi Krzysztof Miklaszewski.
