Artykuły

„Wszystkim, dla których Stary Teatr jest wartością bezcenną, powtarzam: — Nie lękajcie się!” — mówił Marek Mikos, gdy komisja konkursowa wskazała go jako najlepszego kan­dydata na dyrektora tej sceny, odrzucając pełnią­cego dotychczas tę funkcję Jana Klatę. Minęły trzy miesiące — i lękamy się coraz bardziej.

Najpierw rozpadł się duet Mikos-Michał Gieleta. Sprowadzony z zagranicy reżyser miał być dyrektorem artystycznym, obaj podkre­ślali, że podobnie myślą o teatrze i doskona­le się rozumieją. Szybko jednak przestali i już w sierpniu zaczął się żenujący spektakl wza­jemnych zarzutów, mniej przypominający proces rozwodowy, a bardziej kłótnię chłop­ców, którzy mieli wspólnie budować zamek z piasku, zdołali jednak tylko wykopać dziu­rę i stoją teraz nad nią, pokazując sobie języ­ki. Kłótnia trwa — a tymczasem 1 września Mikos objął rządy. Program konkursowy po­szedł w zapomnienie, pojawiły się nowe pro­pozycje, ale niemal wszyscy reżyserzy, któ­rych dyrektor wymienił jako potencjalnych współpracowników, natychmiast odmawia­li. Mikos za to porównał siebie do… Marcina Lutra. Podobno po jego przemowie do zespo­łu głos zabrała Anna Dymna: „Mówił pan dłu­go, ale ja nic nie zrozumiałam”. Jeśli tak było, to doskonale znakomitą aktorkę rozumiem, bo po obejrzeniu w internecie dwóch wystą­pień Mikosa miałem podobne wrażenie. Te­raz minister Gliński zaapelował o spokój i nie wykluczył powtórzenia konkursu „w trybie pilnym”.

Można by z tego sklecić scenariusz niezłej farsy, ale śmiać się trudno. Bo ofiarą pada te­atr ze świetnym wielopokoleniowym zespo­łem, któremu odbiera się motywację, pozba­wiając sensownej wizji przyszłości. Panie mi­nistrze — rozumiem, że chciał się pan koniecz­nie pozbyć Jana Klaty, ale co dalej? Może lepiej działać nie tyle „w trybie pilnym”, ile z więk­szą dozą zdrowego rozsądku? Zacytuję bisku­pa Krasickiego: „Dla was to jest igraszką, nam idzie o życie”…