Rozliczenie z błędami
Katarzyna Wieczorkiewicz: Skąd pomysł na sztukę?
Geraldine Aron: Patrzyłam na samotność kobiet, które nie widzą sensu dalszej egzystencji. Chciałam napisać na ten lemat książkę w formie dziennika, ale wydawca nie chciał jej wydać, bo przypominała Dziennik Bridget Jones, więc zdecydowałam się zrobić z lego monodram. Ta sztuka, mimo że nie jest o mnie, to próba rozliczenia się z błędami, jakie w przeszłości popełniałam.
Do kogo adresowany jest monodram?
Nie myślałam nad tym, pisząc sztukę. Tylu jest rozwodników w Wielkiej Brytanii, że odbiorcami są wszyscy. Chciałam zwrócić uwagę na samotne, rozwiedzione kobiety, które nie są do końca akceptowane w społeczeństwie.
Czy widzi Pani różnicę między sytuacją rozwiedzionych Polek i Angielek?
Nie. Wszędzie jest tak samo. Niezależnie od kraju i miejsca, czy są piękne, czy brzydkie, muszą sobie na nowo znaleźć miejsce w społeczeństwie i nowej sytuacji.
Jakie reakcje na sztukę Pani zaobserwowała?
Nie spodziewałam się, że będzie przychodziło na nią tak dużo ludzi, również mężczyzn, którzy świetnie reagowali. Jestem zaskoczona, bo dostaję mnóstwo listów od widzów, którzy dzielą się ze mną swoimi emocjami.
Jakie jest przesianie monodramu?
„Bo to jest najgorsza rzecz, kiedy człowiek jest samotny” – napisałam to, by przypomnieć kobietom i nie tylko, że gdy wchodzi się w związek nie można rezygnować z przyjaciół. Zawsze trzeba pamiętać o własnym życiu.
Zakończenie sztuki jest nieco cukierkowe…
Miałam sporo wątpliwości co do zakończenia, ale stwierdziłam, że ludzie muszą być razem. Ja osobiście, jeślibym wiedziała, że nigdy już nie spotkam kogoś, kto mnie pokocha, to wołałabym umrzeć.
Nad czym teraz Pani pracuje?
Tytuł roboczy mojej nowej sztuki to Namaste, czyli nepalskie przywitanie. Będzie to komedia, jej akcja rozgrywa się w Nepalu, a postacie to sześcioro Brytyjczyków i słoń. Do pisania tej komedii zainspirowała mnie podróż do Nepalu. Chciałabym w niej podkreślić różnicę kultur.
