Zabawa z Mironem
W trójkącie pomiędzy tytułową szafą, łóżkiem a starym wieszakiem mieści się poetycki świat przedstawienia pełen odkrytych na nowo rupieci. Świat, w którym kiczowata makatka, czajnik, pękata poducha, łyżka durszlakowa i kaflowy piec stają się magicznymi rekwizytami. Najważniejszym elementem wystroju sceny jest staroświecka szafa. Pomysł to nienowy — autorka scenografii Elżbieta Krywsza jeszcze raz udowodniła jednak, jak funkcjonalny i zarazem tajemniczy może być ów zwykły mebel.
W przygotowanym przez Monikę Rasiewicz spektaklu patos miesza się raz po raz z groteską, kpiną, a liryczny nastrój płynnie przechodzi w sztubacki wygłup. Następujące po sobie w zawrotnym tempie obrazy wirują jak w kalejdoskopie nie pozostawiając widzom chwili wytchnienia. Momentami wydaje się wręcz, iż efektowna zabawa zaczyna dominować nad słowem. Szóstka aktorów Teatru Ludowego najwyraźniej bawi się Białoszewskim: modli się, rozmawia, a nawet plotkuje jego wierszami. Siódmym „człowiekiem z szafą” jest Andrzej Lamers, którego muzyka dyskretnie ilustruje poczynania wykonawców tego poetyckiego teatrzyku. Chociaż poszczególne scenki przypominają, często kabaretowe skecze, nie stają się trywialne. Bohaterowie spektaklu starają się nam udowodnić, że wiersze Mirona można nie tylko śpiewać, tańczyć, ale także wykonywać „na glos męski z towarzyszeniem saksofonu” i skandować w biegu. I zazwyczaj im się to udaje.
W świecie wyobraźni wiejską przydrożną kapliczkę z figurką św. Barbary może zastąpić stary wieszak z usadowioną na poduszce Barbarą Krasińską, a kościelny chór — balustrada na dachu szafy. Pomysłowe zabiegi inscenizacyjne polegają — zgodnie z duchem „poetyckiej graciarni” Białoszewskiego — na ogrywaniu najzwyklejszych przedmiotów. Mimo iż samym twórcom spektaklu niemodna dzisiaj wiara w poezję wydaje się „sprawą podejrzaną”, w dużym stopniu udaje im się wciągnąć widzów do swej żywiołowej zabawy z Mironem.
