Antygona, dziecko-kwiat
Seksowna Ismena w krótkich spodenkach i szyfonowej bluzce, Antygona — „dziecię kwiat” pobrzękująca naszyjnikiem z muszli, Kreon w czerwonym krawacie i nieskazitelnie skrojonym garniturze a’la „późny Gierek”, Tejrezjasz wróżbita — brudny i obdarty kloszard snujący swoje ponure wizje na melinie…
Bohaterowie sofoklesowskiej tragedii w niczym nie przypominają swoich antycznych pierwowzorów. A cały spektakl wystawiony w legnickim teatrze odbiega daleko od tradycji.
Reżyser przedstawienia, Andreas Neu nie chce naśladować antyku, bo — jak sam twierdzi — nie interesuje go teatr w roli muzeum. O starożytnym teatrze można czytać książki. On starał się znaleźć sposób, by problemy zawarte w Antygonie przełożyć na współczesność.
Czerwone kostki domina układane namiętnie przez Kreona na biurku są symbolem budowanego systemu władzy, który tak łatwo zburzyć. Antygona wskakuje na stół i zrzuca na scenę misternie ułożoną konstrukcję. Jej bunt przeciwko władzy jest działaniem samotnym, a śmierć — zwycięstwem moralnym. Spowoduje ona reakcję łańcuchową jak w układzie kostek domina, której efekt obróci się przeciwko władzy.
Przedstawienie intrygujące i niekonwencjonalne. Tak jak sam reżyser, który na premierze pojawił się w jeansowym ubraniu i kowbojskim kapeluszu, a podziękowanie za współpracę złożył po rosyjsku.
Sofokles — Antygona — premiera 6.03.1994 r. CS-TD w Legnicy
Reżyseria — Andreas Neu, scenografia -Ewa Strebejko
Osoby:
Antygona — Marzena Oberkom (gościnnie)
Ismena — Iwona Stankiewicz (gościnnie)
Kreon, król Teb — Wojciech Siedlecki
Cień — Maciej Zabielski (gościnnie)
Strażnik — Janusz Chabior
Hajmon, syn Kreona — Dariusz Sosiński
Tejrezjasz — Artur Kusaj
Posłaniec — Andrzej Szubski
Eurydyka, żona Kreona — Anita Poddębniak
Drugi posłaniec — Przemysław Kapsa
Koryfeusz — Maciej Czapski
Spektakl współfinansowany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej w Warszawie
