Cabaret
Na wstępie wiadomość dla wielbicieli filmu Kabaret Boba Fosse’a: nie bójcie się wrocławskiego przedstawienia, nie bójcie się rozczarowania, a jeśli już wybierzecie się na spektakl — nie psujcie sobie dobrej zabawy porównaniami filmu z teatrem. To zupełnie inna, ale też świetna rzecz.
Polska prapremiera znanego amerykańskiego musicalu Cabaret Kandera-Masteroffa jest sukcesem reżysera, inscenizatora i choreografa Jana Szurmieja oraz całego zespołu. Widowisko porywa na tyle, że w ostatecznym rozrachunku giną jego niedostatki lub… zostają darowane. Wspaniale rozwiązał Szurmiej przestrzeń teatralną, która jest w głównej mierze scenką i widownią (stoliki) kabaretu Kit-Kat w Berlinie; i to nawet scenką dwupoziomową. Na pięterko, gdzie Max (właściciel kabaretu) usadowił orkiestrę, prowadzą z dwóch stron schody, po których wędrują goście i kelnerzy. W głębi — pokój w pensjonacie fräulein Schneider, który — gdy akcja przenosi się do kabaretu — pełni rolę kulis.
Na scenie ponad 50-osobowy zespół ze znakomicie — i tu znów plus dla reżysera — dobranymi solistami, którzy nawet wizualnie odpowiadają oczekiwaniom odbiorcy. Gwiazdami pierwszej wielkości tego widowiska są Hanna Śleszyńska w roli Sally Bowles i Wojciech Ziembolewski jako Mistrz ceremonii. Obydwoje aktorsko i wokalnie zasługują na same pochwały. Na miejscu są Jolanta Chełmicka w roli pani Schneider i Zdzisław Skorek jako Schultz, bardzo dobra Maria Cielewicz-Gisicz jako pani Kost.
Całość trzyma tempo, styl. Gdzie trzeba wzruszać — wzrusza, gdzie bawić — bawi. Szczęśliwy Wrocław, że ma takie przedstawienie, a inne miasta niech zazdroszczą i idą śladem Warszawy, której udało się sprowadzić Operetkę Wrocławską na gościnne występy.
Teatr Muzyczny — Operetka Wrocławska, gościnne występy w Warszawie, Kander-Masteroff-Ebb Cabaret, tłumaczenie — Wojciech Młynarski, Kazimierz Piotrowski, reż.-inscenizacja-choreografia — Jan Szurmiej, scenografia — Wojciech Jankowiak, kostiumy — Marta Hubka, kierownictwo muzyczne — Zbigniew Piotrowski.
