Artykuły

Wśród długowiecznych aktorów polskich po Ludwiku Solskim, Mieczysławie Ćwiklińskiej, którzy marzyli, ale nie doczekali setki, najdłużej żyjącą aktorką była dotychczas Danuta Szaflarska. Odeszła w wieku 102 lat. Maciej Maciejewski ją przeżył. Miał 103 lata i przeszło pięć miesięcy. Teraz na posterunku pozostałem ja jako najstarszy. 7 stycznia 2018 roku zacząłem 99 rok życia. Umysł mój jest w doskonałej formie. Wciąż piszę, żegnam i przypominam kolegów. Chodzę do teatru, oglądam przedstawienia i nie poddaję się. Znacznie gorzej jest z nogami. Odmawiają mi posłuszeństwa.

Poznałem Maćka Maciejewskiego po drugiej wojnie światowej. W roku 1949 podczas mojego drugiego pobytu w Teatrze Polskim w Warszawie. Przyjechał z Łodzi do stolicy razem z Leonem Schillerem, obejmującym dyrekcję tego teatru. W Teatrze Polskim spędził lata 1949-1957 i 1959-1998. Spotkałem się z Nim na scenie w roku 1949. Graliśmy w Na dnie Gorkiego — sztuce, którą reżyserował Leon Schiller i otwierał nią sezon 1949/1950. Maciej grał Kleszcza, ja Aloszkę. Potem jeszcze graliśmy razem w Don Juanie Moliera w reżyserii Bohdana Korzeniewskiego. On Don Alonsa, ja Pioterka .

Był wybitym aktorem i sympatycznym kolegą. Pracował w tym teatrze za dyrekcji Leona Schillera, Bronisława Dąbrowskiego, Kazimierza Dejmka, Jerzego Krasowskiego, Krystyny Skuszanki i Augusta Kowalczyka. Grał mnóstwo ról. Wśród nich Stanisława Staszica w Królu i Aktorze Romana Brandstaettera w reżyserii Janusza Warneckiego, Ma Sana w sztuce Rogera Vaillanda Pułkownik Foster przyznaje się do winy w reżyserii Władysława Krasnowieckiego, Mikołaja Reja w Polacy nie gęsi Hieronima Ludwika Morstina w reżyserii Janusza Warneckiego, Don Ariasa w Cydzie Stanisława Wyspiańskiego i Tebaldeo Freccia w Lorenzacciu Musseta w reżyserii Edmunda Wiercińskiego, Ojca Domingo w Don Carlosie Fryderyka Schillera w reżyserii Władysława Hańczy, Ksawerego Bronikowskiego w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego i Narratora w Śmierci gubernatora Leona Kruczkowskiego w reżyserii Kazimierza Dejmka. A także Dziennikarza w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Rakowieckiego, Pafnucego w Śnie srebrnym Salomei Juliusza Słowackiego w reżyserii Krystyny Skuszanki, Księdza Piotra w Dziadach Adama Mickiewicza w reżyserii Krystyny Skuszanki i Jerzego Krasowskiego, Altmayera w słynnym Fauście Goethego, w którym zacięła się żelazna kurtyna, w reżyserii Józefa Szajny, Jankiela w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza w reżyserii Augusta Kowalczyka, Jakuba w Żywocie Józefa Mikołaja Reja w reżyserii Kazimierza Dejmka, Papieża w Kordianie Juliusza Słowackiego w reżyserii Jana Englerta i w wielu innych sztukach.

Ostatnią jego rolą w tym teatrze w roku 1998 był Ksiądz w Sędziach Stanisława Wyspiańskiego. W latach 1957-1959 grał w Teatrze Dramatycznym w Pałacu Kultury. Zapamiętałem Go jako Klaudiusza w Imionach władzy Jerzego Roszkiewicza w reżyserii Lidii Zamkow i Inocentego w Iwonie księżniczce Burgunda w reżyserii Haliny Mikołajskiej oraz w Szkoda tej czarownicy na stos Christophera Freya w reżyserii Ludwika Rene.

Urodził się 1 października 1914 roku w Augustowie. Przeżył dwie wojny. Służył w wojsku. Uczył się śpiewu w Studiu Operowym przy Teatrze Wielkim Warszawie w latach 1936-1938. Debiutował rolą Janusza w Halce Stanisława Moniuszki. Po drugiej wojnie światowej był w Studiu Teatralnym Iwo Galla razem z Zosią Perczyńską. Z nią też za dyrekcji Iwo Galla w roku 1946 otwierali Teatr Wybrzeże w Gdyni sztuką Tadeusza Gajcego Homer i Orchidea. Maciej Maciejewski grał Homera a Zosia Perczyńska Orchideę. Głośno było o nich wtedy w całej Polsce.

Brał udział w licznych audycjach radiowych. Występował w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji. Grywał w filmach i serialach telewizyjnych. Dubbingował filmy. Miał piękne i długie życie. Był prawym i szlachetnym człowiekiem . Na zawsze wszedł do historii. Żegnam Cię, drogi Maćku. Śpij spokojnie.