Artykuły

— Odsłońcie solistę! Solista to ten wysoki pan w czapeczce. Soliści to wrażliwi ludzi i pamiętajcie, nie zasłaniać solisty! — Michał Znaniecki grzmi do mikrofonu. Michała Kowalika, który w Balu maskowym śpiewa partię hrabiego Renato, rzeczywiście łatwo wyłuskać z tłumu. I nie tylko dlatego, że góruje nad zbitą w kupkę grupką statystów (a więc i mną). Wyróżnia go lniany kaszkiet.

Na miejscach, na których w piątek wieczorem zasiądą vipowscy widzowie, na razie zamiast nich królują kurtki, plecaki, butelki z wodą. Mamy półgodzinną przerwę. Kacper podjada chrupki z błonnikiem. Dlaczego z błonnikiem? — A bo jak patrzę na chłopaków z baletu, to myślę, że czas pożegnać batoniki — wzdycha, pochłaniając kolejną porcję chrupek. Dla jasności — Kacper jest szczupły, ale rzeczywiście przy tancerzach i tancerkach z baletu można zacząć myśleć o pożegnaniu się ze słodyczami.

Kiedy wieczorem zaczynamy ćwiczyć scenę balu, ogarnia mnie rozpacz. Gorączkowo zaczynam sobie przypominać kroki, a życzliwy kolega tłumaczy: — Kaśka, jak koń, na przemian prawa noga i lewa ręka, lewa noga i prawa ręka. Proste?

Niby proste, ale jak przychodzi obrót, to natychmiast mylą mi się ręce i nogi. Normalnie, jak próbuję ustalić, co jest po prawej stronie, zawsze pomagam sobie ręką… Ale i tak to preludium do tańca kare (a może care, jak to się pisze?). Na głowę pada deszcz. W cieniutkim sweterku trochę zimno, na szczęście jak z tancerzy zamieniamy się we wskazówki i usiłujemy w jednej linii w sześć osób biec, robi się cieplej. Zastanawiamy się, czy jak będziemy tańczyć za sceną, będzie nas widać. Ktoś rzuca: — Jasne, będą nam robić zbliżenia twarzy.
— A mój aparat? Trzeba schować zęby!
— Proszę statystów, pamiętamy o gwiazdkach. Pamiętamy? — przez gwar przebija się choreograf Iwona Pasińska.

Szczerze mówiąc, chyba nie pamiętaliśmy. Ale odnaleźliśmy się w galaktyce Stadionu Olimpijskiego. Dziś kolejna próba. Będzie ciężko. Polacy grają z Rosjanami. Będzie się działo!