Artykuły

Historia panien Maliczewskich jest pewnie stara jak świat. Zmieniają się rekwizyty, kostiumy, dekoracje, pojazdy "na gumach", zmienia się waluta, "koszty własne", ceny, inaczej być może wygląda ostateczny "bilans" życiowy. Z pewnością wersji Gabrieli {#au#163}Zapolskiej{/#}, powstałej z górą osiemdziesiąt lat temu, nie można odmówić drapieżności, a nade wszystko pasji oskarżycielskiej.

Ale jeszcze jedna powtórka z "dziejów" panny Maliczewskiej mogłaby być skazana na niepowodzenie, gdyby nie próbowano odkryć w niej ele­mentów może nie tyle nowych, ile zmieniających jednak trochę optykę oglądania utworu.

Bogdan Baer dostrzegł w dramacie Zapolskiej historię Kopciuszka bez happy endu. Pozwoliło mu to na potraktowanie całości z pewnym li­ryzmem, a może nawet ciepłem wynikającym z postawy człowieka lu­dziom życzliwego i wiele rozumiejącego.

Z takim myśleniem reżysera bardzo blisko współbrzmi rola Maliczew­skiej - Ewy Domańskiej. Dla granej przez nią bohaterki, każda "cudow­na" odmiana losu jest prawie do końca możliwa. Dopiero kiedy kolejny "książę z bajki", niejaki Bogucki, okaże się gorszym wcieleniem Dauma, Maliczewska w pełni uświadamia sobie, że tak już "może być zawsze". Domańska w Maliczewskiej jest na swój sposób uparta w swej życzli­wości do ludzi, mimo rosnących, niedobrych doświadczeń. Nade wszyst­ko jednak nie dopuszcza myśli o utracie nadziei. Stąd jej klęska wydać może się boleśniejsza.

Przedstawienie ma sporo szans u publiczności, albowiem historie o kopciuszkach - choćby bez happy endu - zawsze chętnie są ogląda­ne. A jeśli do tego opowiedziane są jakby trochę na przekór autorce, ję­zykiem łagodnym, a może nawet sentymentalnym, to przecież nie ozna­cza to wcale, że historia awanturnicy zamienia się w historię słodkiej idiotki. Łagodny język jest tu akurat dość miłą niespodzianką, łatwo bo­wiem wyobrazić sobie Maliczewską na przykład w "konwencji" dzisiej­szego agresywnego i gwałtownego kina. Na szczęście z takiej możliwoś­ci nie skorzystano. I dobrze.