Wygrana walka z wiatrakami
Jaka jest kondycja polskiego teatru muzycznego — wie nawet ten, kto niczego o nim nie wie. Paradoksem wydaje się bowiem, iż każda kolejna próba w tym trudnym gatunku zatrąca posmakiem autentycznego heroizmu i szczerego pionierstwa. Tak jest również w przypadku zarówno scenicznej, jak i płytowej wersji spektaklu Mitcha Leigha (muzyka) i Dale’a Wassermana (libretto) Człowiek z La Manchy, wedle — rzecz jasna — Don Kichota Cervantesa. Autorzy chcieli stworzyć formę, którą określili jako „nowoczesną tragedię muzyczną”. Premiera odbyła się w 1965 roku. Trudności kolejnym realizatorom sprawia również to, że do historii wpisało się już genialne wykonanie Jacquesa Brela. Reżyserem polskiego spektaklu nagranego na płycie jest Józef Opalski — znawca i miłośnik nie tylko Brela. Spektakl miał premierę w chorzowskim Teatrze Rozrywki w 1997 roku — Opalski zaś (współpracujący z tą sceną nie po raz pierwszy) postawił na śpiewaków doświadczonych i rzetelnych. Główną rolę (tak Cervantesa, jak i Rycerza Smętnego Oblicza) powierzył chodzącej legendzie scen śląskich — Stanisławowi Ptakowi, który głos ma jak dzwon, jest aktorem wdzięcznym, lubianym i wyposażonym w odpowiednią dawkę iście brechtowskiego dystansu. Partneruje mu Jacenty Jędrusik — którego niepodważalny sukces w roli Mistrza Ceremonii w Kabarecie utwierdził w wokalnej i dramatycznej perfekcji. Dulcyneą jest Maria Meyer — od wielu lat wykonująca tego typu repertuar. Recepta okazała się zatem prosta — doświadczenie i miłość do tego, co się zna. Nie ma na tej płycie rutyny i nudziarstwa. Jest radość śpiewania i emocjonalne podejście do tego, co się robi — rzadko widziane na scenie i słyszane na krajowych płytach. Orkiestra pod batutą Jerzego Jarosika gra znakomicie — dęciaki i przeszkadzajki brzmią tak, jakby muzycy nigdy nie opuszczali Andaluzji. Przedsięwzięcie ze wszech miar udane — wbrew malkontentom, którzy nie wierzą, że chcieć — to móc. Nawet u nas wcześniej czy później wiatraki przegrają.
