Biały mustang na stacji benzynowej
Kilka miesięcy temu w teatrze Studio odbyła się premiera Superheterodyny w reż. Ester Novak. Tematem były obrazki z życia — a raczej wegetacji — węgierskich Cyganów zderzone z przesłodzonymi piosenkami w wykonaniu grającej piosenkarkę Annamarię Edytę Jungowską. Kiedy już zdążyliśmy zapomnieć o klapie w Studio, ten sam chwyt zaserwował nam sąsiedni teatr, Dramatyczny. Alina na zachód Dirka Dobbrowa w reż. Pawła Miśkiewicza jest takim samym stekiem banałów jak spektakl Novak, tyle że tym razem obrabianą grupą odrzuconych przez zadowolone z siebie społeczeństwo są mieszkańcy amerykańskich slumsów.
Autor sztuki nie zapomniał o żadnym nieszczęściu: jest Tom (Marcin Bosak), który „nie sprawia kłopotów”, ale „ma problem z myśleniem”, jest jego nadpobudliwa, porzucona przez męża matka (fantastyczna Katarzyna Figura, dowodząca, że kreację można zrobić z niczego — pytanie tylko, czy warto), sąsiad Nikodem (Władysław Kowalski), zamęczający wszystkich historiami o tym, jak stracił nogę i rękę, jego niema żona itd.
Annamarią tego świata — też lubi sobie pośpiewać liryczne kawałki — jest tytułowa Alina (Marta Król), seksowna dwudziestolatka zatrzymująca się białym Fordem Mustangiem rocznik 69 “na siku” na nieczynnej stacji benzynowej, na której i wokół której mieszkają bohaterowie.
Naprawdę nie ma już sztuk sięgających pod podszewkę rzeczywistości, i trzeba wciąż grać te ślizgające się po powierzchni?
