Grząska scena
Pegaza z rzędem temu, kto przewidzi, czy uda się Sławomirowi Pietrasowi unia operowa warszawsko-poznańska. Na razie i on, i oba teatry stoją na grząskim gruncie - pisze Jolanta Brózda w Gazecie Wyborczej - Poznań.
komentarz Jolanty Brózdy:
- lada moment zmieni się rząd, a wtedy raczej trudno się spodziewać tak cudownej jednomyślności w sprawie opery jak teraz - między namaszczonymi przez SLD ministrem kultury i marszałkiem Wielkopolski;
- dyrektor Pietras, choć to bagatelizuje, jest uwikłany w politykę, bo z poparcia SLD kandydował na prezydenta Poznania - to mu może zaszkodzić;
- opytmistyczne obliczenia dyrektora dotyczące obniżenia kosztów są prowizoryczne, a diabeł tkwi w szczegółach, takich jak transport scenografii i jej adaptacja do wymiarów konkretnej sceny, koszty pobytu warszawskich artystów w Poznaniu i vice versa; obawy pogłębia półtoramilionowy deficyt w budżecie poznańskiej opery,
- zagrożeniem związanym z operową unią jest artystyczna jednostajność - te same spektakle w obu teatrach, podobna linia repertuarowa, estetyka;
- rodzi się też pytanie, jakie będą efekty zderzenia autorytarnego i chimerycznego stylu rządów Pietrasa i jego tendencji do przesadnego ingerowania w sprawy artystyczne z silnymi osobowościami Mariusza Trelińskiego (dyrektora artystycznego w Warszawie) i Kazimierza Korda (dyrektora muzycznego tej sceny) i czy nowy dyrektor artystyczny w Poznaniu będzie miał na sprawy sztuki operowej realny wpływ?
Na tym grząskim gruncie są jednak wysepki nadziei:
- w zdolnościach dyrektora do pozyskiwania sponsorów (w Warszawie o to łatwiej niż w Poznaniu)
- w możliwości zapraszania ciekawych zagranicznych zespołów jednocześnie do obu teatrów, co może obniżyć koszty,
- w wymianie spektakli między obiema scenami, o ile będzie sensowna artystycznie i organizacyjnie (dzięki temu mamy szansę w Poznaniu zobaczyć warszawskiego "Don Giovanniego" Mariusza Trelińskiego)
