Artykuły

Polską premierę teatralnej sztu­ki Mariusa von Mayenburga przygo­tował zespół Towarzystwa Teatral­nego, tego samego, który zaprezen­tował polskiej publiczności głośne spektakle według utworów Marka Ravenhilla ("Shopping and Fucking") i Sarah Kane ("Zbombardo­wani"). Już ten fakt umiejscawia dra­mat van Mayenburga w określonym nurcie współczesnej europejskiej dramaturgii. Charakterystyczny jest dla niej bardzo ostry, bezkompromi­sowy obraz rzeczywistości, akcentu­jący jej ciemne, brutalne strony. Ta­ki jest świat przełomu wieków - zda­ją się twierdzić pisarze spod znaku "nowej dramaturgii" - śmietnisko skorodowanych wartości, po którym błądzi coraz bardziej samotny czło­wiek, odreagowujący swą frustrację brutalnym buntem przeciw takiej rzeczywistości.

Akcja rozgrywa się w porządnej mieszczańskiej rodzinie. Nie ma w niej jednak porozumienia między rodzicami a dziećmi, Kurtem i Olgą, wchodzącymi w dorosłość. Kontakt między nimi jest pozorny, a młodzi wchodzą właśnie w okres buntu prze­ciw porządkowi świata. Kurt przeży­wa fascynację ogniem i pirotechni­ką. Wynikiem tego jest seria poża­rów w mieście. W swe praktyki wcią­ga też siostrę. Rodzeństwo wyobcowuje się coraz bardziej. Kiedy zaś ich wyczyny zostają odkryte przez rodziców, Kurt decyduje się na des­peracki krok...

Wielu neguje diagnozy i obraz świata przedstawiany przez nową dramaturgię, widząc w nim tylko pe­symizm i rozgoryczenie. Ale nawet dyskutując z oskarżycielskim tonem, jaki dominuje w tych utworach, nie można nie zauważać, że dotykają one rzeczywistych problemów. A teatr znowu staje się miejscem pełnym pa­sji moralnych rozważań.